Sunday, September 30, 2012

ΠΟΙΟ «ΓΟΥΔΗ», ΠΟΙΟΥ ... «ΓΟΥΔΟΧΕΡΗ»; ΠΟΙΟ «ΓΟΥΔΗ», ΠΟΙΟΥ ... «ΓΟΥΔΟΧΕΡΗ»;Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως

ΠΟΙΟ «ΓΟΥΔΗ», ΠΟΙΟΥ ... «ΓΟΥΔΟΧΕΡΗ»;

Τα τελευταία χρόνια, ειδικά στην μετά το μονοτονικό εποχή, και μαζί με τις σκόπιμες καταργήσεις της γ΄ κλίσεως, της ιστορικής γραμματικής και της ιστορικής ορθογραφίας, άρχισε και μία σειρά δημιουργίας «νέων ορθογραφιών» ή νέων, ανυπάρκτων μέχρι τώρα, λέξεων, οι οποίες δεν απέδιδαν επ’ ακριβώς το νόημα.

Έτσι ξαφνικά, λοιπόν, πριν λίγα χρόνια, μας προέκυψε και η λέξη ... «Γουδή»! Με «η»! Άλλαξαν πινακίδες και αυτός ο τόπος που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα ως σύμβολο αποκαταστάσεως της Δημοκρατίας (Κίνημα στο Γουδί) ή τόπο απονομής τής Δικαιοσύνης και Νεμέσεως (π.χ. «χρειάζεται ένα Γουδί»), ξαφνικά το είδαν να γράφεται ως «Γουδή»!!! Και οι αδαείς άνοιξαν το στόμα και είπαν: «Α, οι ειδικοί απεκατέστησαν ένα ... λάθος»!...

Παρέβλεψαν όμως όλοι τους την εξελικτική διαδικασία, την οποία ακολουθεί η για αιώνες η γλώσσα, η οποία έχει μια μοναδική ικανότητα προσαρμογής! Και εξηγώ αμέσως. Αν για παράδειγμα σας έλεγα ότι η Γαργαρέτα, η Βαρυμπό(μ)πη, ο Γέρακας, το Κουκάκι, το Περιστέρι και πλήθος άλλων τοπωνυμίων προέρχονται από τα ονόματα των ιδιοκτητών τους, τι θα λέγατε; Και όμως, έτσι είναι. Η ίδια η γλώσσα προσαρμόζει στην εξέλιξή της αυτά τα τοπωνύμια σε κανόνες, που η ίδια ελέγχει. Είναι γνωστές π.χ. εκφράσεις, όπως μένω «στου Μακρυγιάννη», «στου Γκύζη», «στου Χαριλάου»... Εδώ η γλώσσα έχει προσαρμόσει στην γενική κτητική την πρόθεση «εις», που δηλώνει τόπο και δημιουργεί τον τύπο «εις του = στου» (Μακρυγιάννη). Θα πρέπει να καταλάβουν όμως όλοι, «ειδικοί» τε και «αγνοούντες ευκολόπιστοι», ότι άλλο είναι η ιστορική προέλευση και άλλο η γλωσσική προσαρμογή που η ίδια η γλώσσα επέβαλλε στο πέρασμα των αιώνων. Ο σωστός γλωσσολόγος θα αναφέρει το πρώτο ως ιστορία αλλά θα στηρίξει το δεύτερο ως γλώσσα. Σαν τον χείμαρρο που ακολουθεί την ήδη δημιουργηθείσα πορεία.

Εκτός λοιπόν από τον τοπωνυμικό τύπο «στου (Μακρυγιάννη)», υπάρχουν και άλλοι, όλοι προερχόμενοι από ονόματα ιδιοκτητών. Τα τοπωνύμια όμως αυτά σε πλείστες άλλες περιπτώσεις μετατρέπονται από την ίδια την γλώσσα αποκλειστικά είτε σε αρσενικά, είτε σε θηλυκά είτε σε ουδέτερα! Ας εξετάσουμε λοιπόν κάποια από αυτά, με οδηγό το εξαίρετο βιβλίο του Κώστα Μπίρη με τίτλο «Αι Τοπωνυμίαι της Πόλεως και των Περιχώρων των Αθηνών» (Αθήναι 1971), ο οποίος χρησιμοποιεί με την σειρά του τα βιβλία αναφοράς τού Καμπούρογλου, τον Κώδικα «Π. Πούλου», τον «Χάρτη των Αθηνών» του Κάουπερτ, πανεπιστημιακούς όπως ο Κ. Άμαντος και πολλούς άλλους σημαντικούς ερευνητές, ανά περιοχή, των Αθηνών.

Για παράδειγμα η «Γαργαρέτα», αποτελεί παλαιά τοπωνυμία, προκύψασα από κτήματα της αθηναϊκής οικογενείας του Γαρ¬γαρέτα. Το ίδιο και η «Βαρυμπό(μ)πη», η οποία είναι τοπωνυμία περιοχής της μεσημβρινής πλαγιάς της Πάρνηθος, προκύψασα από κτήματα της παλαιάς αθηναϊκής οικογενείας Βαρυμπόπη, «ανηκούσης κατά πάσαν πιθανότητα εις την τάξιν των Αρβανιτών Στρατιωτών, οίτινες επώκισαν εις τας παρυφάς τού λεκανοπεδίου των Αθηνών, κατά τον 14ον αιώνα», όπως μας λέει ο Μπίρης. Κι όμως αυτά τα δύο γνωστά τοπωνύμια και αρκετά άλλα «θηλυκοποιήθηκαν». Ο λαός δεν λέει «μένω στου Γαργαρέτα» ή «πάω στου Βαρυμπό(μ)πη» αλλά «στην Γαργαρέτα» και «στην Βαρυμπό(μ)πη»!

Είναι γνωστή ακόμη η τοπωνυμία «Γέρακας», η οποία καλύπτει εκτεταμένη περιοχή προς Δ. της οδού Αθηνών - Μαραθώνος, κατά την διασταύρωσή της με την καταργηθείσα γραμμή τού σιδηροδρόμου Λαυ¬ρίου. Η περιοχή αυτή, κατάφυτη άλλοτε από ελαιόδενδρα, ανήκε κατά τον 16ον αιώνα «εις τον εξ Αθηνών καταγόμενον μέγαν Λογοθέτην του Οικουμενικού Πατριαρχείου Ιέρακα, εκ του ονόματος του οποίου προήλθεν ή τοπωνυμία. Επωλήθη δε υπ’ αυτού εις την Μονήν Πεντέλης». Κι εδώ όμως, ο λαός δεν λέει «μένω στου Γέρακα» αλλά «μένω στον Γέρακα»! Δηλαδή «αρσενικοποιεί» το τοπωνύμιο! Έτσι είναι. Η γλώσσα ακολουθεί την μέθοδο του χειμάρρου. Ακόμη κι αν υπάρχει άλλος τρόπος να την αλλάξουμε η ροή της είναι πιο δυνατή! Κι όπως, αν κτίσεις στην κοίτη, θα σου γκρεμισθεί το σπίτι, έτσι κι αν προσπαθήσεις να αλλάξεις παγιωμένη σε πολλές δεκαετίες ή αιώνες κατάσταση, το αποτέλεσμα θα είναι καταστροφικό!

Αφού λοιπόν είδαμε πώς «αρσενικοποιούνται» ή «θηλυκοποιούνται» τοπωνυμίες, ας δούμε και την τρίτη και πλέον πολυπληθή περίπτωση, όπου τα ονόματα «ουδετεροποιούνται»! Σε αυτήν την περίπτωση στην οποία ανήκει και «το Γουδί» υπάρχουν άπειρες περιπτώσεις, τις οποίες όμως οι «ειδικοί» δεν τόλμησαν να τις αγγίξουν. Ίσως γιατί βαδίζουν μεθοδικά. Βήμα - βήμα. Ας εξετάσουμε όμως τις πιο τρανταχτές, οι οποίες είναι ικανές να αποδείξουν «το λάθος».

Γνωρίζετε όλοι το «Γαλάτσι». Όπως αναφέρεται στον Κώδικα Π. Πούλου το Γαλάτσι είναι «Μεσαιωνική τοπωνυμία, εν χρήσει ακόμη και σήμερον, προκύψασα από κτήματα της αθηναϊκής οικο¬γενείας Γαλάκη, της οποίας το όνομα προεφέρετο κατά το πα¬λαιόν αθηναϊκόν ιδίωμα Γαλάτση». Κανείς όμως δεν λέει «μένω στου Γαλάτση» αλλά «στο Γαλάτσι».

Το «Δουργούτι» είναι «παλαιά τοπωνυμία, προκύψασα από ιδιοκτήτην Δουργούτην. Προεφέρετο εις παλαιοτέρας εποχάς και Δριγούτι». Το επώνυμο φέρουν σύγχρονες οικογένειες των Αθηνών. Το «Κατσιπόδι», επίσης, είναι μεσαιωνική τοπωνυμία, η οποία προήλθε από κτήματα τής οικογενείας Κατσιπόδη και την κτητορική τους εκκλησία της Παναγίας τής Κατσιποδούς. (Ευρετήριο των Μεσαιωνικών Μνημείων της Ελλάδος).

Υπάρχει, επίσης, το «Κερατσίνι», το οποίο ήταν γνωστό από την κατά τους χρόνους της Τουρ¬κοκρατίας εν χρήσει τοπωνυμία «Κόσολα Τζερατιά» (Κερατιά του Προξένου), εννοώντας τον πρόξενο της Γαλλίας Γκασπαρί, ο οποίος κληρονόμησε τα κτήματα από τον Καϋράκ, συγγενή του και μοναδικό πάροικο του Πειραιά. Η κερατιά αυτή ταυτίζεται με την μεγάλη Ξυλοκερατιά (χαρουπιά), που απαντάται κατά τους πρώτους μετά την απελευθέρωση χρόνους και με τον αναφερόμενο ως ιδιοκτήτη στην περιοχή αυτή κατά την τελευταία περίοδο της Τουρκοκρατίας Τζίνην ή Γκίνην, και, όπως γράφει ο Μπίρης, «με το όνομα Κερατόπυργος της προς Δ. άκρας τού όρμου, πείθει ότι αρχικώς ή τοπωνυμία ήταν Κερατιά τού Τζίνη ή Κερατιά Τζίνη. Μετέπεσε δε αργότερον στον μονολεκτικόν τύπον «Κερατζίνι» και «Κερατσίνι».

Ένα ακόμη πασίγνωστο τοπωνύμιο είναι το «Κουκάκι». Αυτό προέκυψε γύρω στο 1900 από μοναχική οικία, την οποία έκτισε τότε, στην γωνία των οδών Δημητρακοπούλου 89 και Γεωργάκη Ολυμπίου, ο Γεώργιος Κουκάκης, εργοστασιάρχης σιδηρών κρεβατιών. Γνωστό και το «Κουτσικάρι», τοπωνυμία της περιοχής μεταξύ Πειραιώς και Νι¬καίας, εκ του ονόματος του δημάρχου των Αθηνών Εμμ. Κουτσικάρη, ο οποίος αγόρασε την έκταση αυτή από απερχόμενη τουρκική οικογένεια κατά την απελευθέρωση των Αθηνών.

Αν όμως αυτό είναι απλώς γνωστό, το «Μενίδι» είναι πασίγνωστο! Είναι Μεσαιωνική ονομασία των αρχαίων Αχαρνών, «υπάρχουσα εν χρήσει κατά τον 12ον αιώνα, πολύ προ του 18ου αιώνος, καθ’ ον έγινεν η εποίκησις αυτόθι Αρβανιτών εκ Πε¬λοποννήσου και, κατά συνέπειαν, άσχετος προς αυτούς. Προέκυψε το τοπωνύμιον από επώνυμον τιμαριούχου Βυζαντινού άρχοντος Μενίδη, κατ’ αναλογίαν προς τα δύο τιμάρια του Καματηρού, το εν πλησίον των Λιοσίων και το άλλο εις την Σαλαμίνα», μας πληροφορεί ο Μπίρης.

Ομοίως και το «Μπουρνάζι», «τοπωνυμία της κατ’ επέκτασιν του συνοικισμού Περιστερίου περιοχής, προς Β. της από τα Σεπόλια αγούσης οδού και προς Δ. του ρέματος της Καναπιτσερής, προελθούσα από κτήματα της παλαιάς αθηναϊκής οικογενείας Μπουρνάζου». Το ίδιο και το «Περιστέρι», το οποίο αποτελεί παλαιά τοπωνυμία περιοχής «κατά την δυτικήν πλευράν τού Κηφισού πέραν της Κολοκυνθούς, προκύψασα από κτήματα ομωνύμου μεσαιω¬νικής αθηναϊκής οικογενείας». Κι ας τελειώσω με το πασίγνωστο «Τατόι», τοπωνυμία, προκύψασα από το επώνυμο της οικογενείας Τατόη, «ανηκούσης εις την τάξιν των Αρβανιτών, οίτινες εγκατεστάθησαν εις τας παρυφάς τού λεκανοπεδίου των Αθηνών κατά τον 14ον αιώνα. (Μν. Καμπ., τόμ. Ι, σελ. 179).

Το ίδιο, λοιπόν, που συνέβη με όλα αυτά τα «ουδετεροποιημένα» τοπωνύμια, συνέβη και με το «Γουδί». Ο Μπίρης, που γράφει σωστά το Γουδί με ιώτα, μας πληροφορεί (και ιστορικώς σωστά) ότι αποτελεί «παλαιάν ονομασίαν της περιοχής και επώνυμον της αυτόθι ηρειπωμένης εκκλησίας της Παναγίας, από κτήματα μεσαιωνικής οικογενείας Γουδή, ανήκοντα σήμερον εις την οικογένειαν Κακαβά».

Επειδή λοιπόν οι «ειδικοί γλωσσολόγοι», και οι «προοδευτικοί δημοσιογράφοι», που τους συνέδραμαν, αυτοί που άλλαξαν την λέξη σκόπιμα οδήγησαν νέους, επίδοξους συγγραφείς και νέους δημοσιογράφους σε σωρεία λαθών επειδή «δεν κατάλαβαν» ότι το τοπωνύμιο «ουδετεροποιήθηκε» από την ίδια την γλώσσα, διότι ο λαός δεν λέει «μένω στου Γουδή» αλλά «μένω στο Γουδί»,! Χαρακτηριστικά αναφέρω πως είδα τουλάχιστον δύο διαφορετικά βιβλία για «το κίνημα στο Γουδί»! Το ένα έγραφε «το κίνημα στο ... Γουδή»! Σαφέστατο λάθος, διότι κανένα ουδέτερο δεν τελειώνει σε «η»! Το άλλο έγραφε «το κίνημα του Γουδή», αφήνοντας να υπονοηθεί ότι το κίνημα, το έκανε κάποιος ... Γουδής!

Γλωσσική αναρχία, βαβυλωνία σκόπιμη για να προκληθεί σύγχυση, μέσα από κάτι τάχα λανθασμένο, που έπρεπε να διορθωθεί. Άλλαξαν ένα τοπωνύμιο και άφησαν όλα τα άλλα! Ο σοφός λαός, όμως, όποτε δεν παρεμβαίνουν με νόμους «ειδικοί», διορθώνει μόνος του την γλώσσα του, χιλιάδες χρόνια τώρα. Και δεν χρειάζεται «ειδικούς», που δεν γνωρίζουν πώς λειτουργεί η γλώσσα! Όπως π.χ. κανείς σήμερα δεν λέει «μένω στου Κουκάκη», «στου Γαλάτση», «στου Κερατσίνη», «στου Μενίδη», «στου Περιστέρη», «στου Τατόη» αλλά λέει «στο Κουκάκι», «στο Γαλάτσι», «στο Κερατσίνι», «στο Μενίδι», «στο Περιστέρι», «στο Τατόι», έτσι πρέπει να λέει, «στό Γουδί» και όχι «στου Γουδή», πολύ δε περισσότερο όχι στο χείριστο «στο Γουδή»!

Δυστυχώς όμως, δεν ξέρω πότε κάποιος με το προσωνύμιο «Γουδοχέρης» θα παραλάβει τους οπαδούς «του Γουδή» για να τους περιποιηθεί δεόντως. Και τότε μπορεί να μη θυμούνται «το Γουδή» αλλά σίγουρα θα θυμούνται ότι έγινε ... «του Γουδοχέρη»!

Sunday, September 16, 2012

ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΟΥΣ


Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου

Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου

Ιστορικού – Συγγραφέως



Τον τελευταίο μήνα κατάλαβα ότι τα πράγματα που οδηγούν στην καταστροφή τής Ελλάδος είχαν προχωρήσει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς! Αφορμή ήταν η καινούργια γραμματική τής Ε΄ και Στ΄ Δημοτικού που αποβλέπει στην φωνητική γραφή, μέσω της φωνητικής προφοράς. Η ουσία όμως ήταν τα πλοκάμια που οδήγησαν σε αυτή την διαπίστωση. Και τα πλοκάμια ήσαν πολλά, είχαν δε, όσον αφορά στην γλώσσα, ένα κοινό όνομα: «Γλωσσολόγοι»!

Πράγματι 140 «ειδικοί» επιστήμονες κινητοποιήθηκαν εν ριπή οφθαλμού για να «θάψουν» την ασήμαντη κατ’ αυτούς δασκάλα, η οποία είχε το θάρρος να αποκαλύψει τι είχαν περάσει σε μία γραμματική, η οποία απευθύνεται σε μικρά παιδιά, χωρίς να πάρουν την γνώμη κανενός και επιλέγοντας μία χρονική στιγμή, κατά την οποία οι Έλληνες ευρισκόμενοι σε δεινή οικονομική θέση, δεν θα είχαν την δυνατότητα αμέσου αντιδράσεως. Έτσι η γνωστή Άννα Διαμαντοπούλου, αναλαμβάνοντας το Υπουργείο (α)παιδείας, έδωσε το πράσινο φως, ώστε να εκδοθεί και να διανεμηθεί στα σχολεία η εν λόγω γραμματική, η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, ήταν έτοιμη από το 2007, αλλά δεν εξεδίδετο διότι είχαν αντιδράσει κάποιοι πραγματικοί επιστήμονες, με επιστημονική γνώση και ελληνική εθνική συνείδηση!

Τελικώς αυτό που απεκόμισα από την κινητοποίηση των «ειδικών» ήταν ότι η μόνη ειδικότητά τους ήτο αυτή στην καταστροφή τής ελληνικής γλώσσης, η οποία επετυγχάνετο μέσω συγχύσεως και σκοπίμων λαθών στην διατύπωση «επιστημονικών» απόψεων, οι οποίες εκαλύπτοντο με τον «επιστημονικό» μανδύα τών «ειδικών»! Και αυτό, θα το αποδείξω στο τέλος του σημερινού άρθρου!

Ας πάμε, λοιπόν, στο περίφημο νέο βιβλίο Γραμματικής, το οποίο μας πέρασαν εν κρυπτώ οι κυρίες και οι κύριοι του παιδαγωγικού Ινστιτούτου:

Πριν από τις βαρύγδουπες υπογραφές τους οι «ειδικοί» γλωσσολόγοι, χρησιμοποιούν την βασική αρχή τής προπαγάνδας, η οποία στηρίζεται στο να λέει κάποιος μία αλήθεια, περιστοιχίζοντάς την όμως με διάφορα ψέματα! Λένε δηλαδή στην διαμαρτυρία τους:

«Αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατόν μια εκπαιδευτικός που δεν παραδέχεται στοιχειώδεις αρχές της γλωσσικής επιστήμης, όπως είναι η διαφορά μεταξύ ήχων και γραμμάτων, βασιζόμενη σε παρανοήσεις και αβάσιμα συμπεράσματα να αμφισβητεί την εγκυρότητα ενός διδακτικού εγχειριδίου, που έχει εγκριθεί από τους αρμόδιους φορείς της Πολιτείας και αποτελεί έργο ειδικών επιστημόνων και το οποίο, ως δασκάλα, καλείται να διδάξει.

Θεωρούμε θλιβερό το γεγονός ότι ένα άρθρο με τόσο φτωχά, εσφαλμένα και αντιεπιστημονικά επιχειρήματα αναπαράγεται και διαδίδεται άκριτα στο διαδίκτυο και στα Μ.Μ.Ε. και αναγορεύεται σε μείζον θέμα συζήτησης.

Επιβεβαιώνουμε την πέραν πάσης αμφιβολίας επιστημονικά ορθή παρουσίαση των φωνηέντων της Νέας Ελληνικής στο νέο εγχειρίδιο. (σ.σ. Ψέμα -Κρατήστε το αυτό, θα μας χρειασθεί).

Ναι, κανένας γλωσσολόγος δεν αμφιβάλλει ότι η Νέα Ελληνική έχει 5 φωνήεντα, τους φθόγγους [α], [ε], [ι], [ο], [ου], οι οποίοι στον γραπτό λόγο αναπαρίστανται με τα επτά γράμματα της αλφαβήτου άλφα, έψιλον, ήτα, γιώτα, ύψιλον, όμικρον, ωμέγα και τους συνδυασμούς των γραμμάτων αυτών ως διψήφων. (σ.σ. Ψέμα - Λένε φωνήεντα και εννοούν φθόγγους, αντί να πουν φθογγικά φωνήεντα και γράφουν εντός αγκυλών φθόγγους με ελληνικά στοιχεία ... Κι αυτό κρατήστε το.)

Καταδικάζουμε την ανάρμοστη στοχοποίηση και διαπόμπευση των συναδέλφων στο διαδίκτυο και την κατασυκοφάντηση του επιστημονικού τους έργου με ανυπόστατες κατηγορίες.

Ζητάμε, όπως γίνεται σε κάθε πολιτισμένη χώρα, η κρίση ενός επιστημονικού έργου ή μιας επιστημονικής άποψης ή ενός επιστημονικού ζητήματος (σ.σ. πολλή επιστήμη έχει πέσει) να γίνεται με βάση τεκμηριωμένες μεθόδους και αληθή επιχειρήματα από τους ειδικούς στην οικεία επιστήμη. Έτσι λοιπόν, όπως για μια ασθένεια συμβουλευόμαστε τον «γιατρό», για τον σεισμό τον «σεισμολόγο», για ένα νομικό ζήτημα τον «δικηγόρο», για μια γεωργική καλλιέργεια τον «γεωπόνο», για ζητήματα γλώσσας και γλωσσικής εκπαίδευσης, παρά το γλωσσικό μας αισθητήριο, είναι σκόπιμο να συμβουλευόμαστε τον «γλωσσολόγο». (σ.σ. Και για την ιστορία εννοούν φυσικά να ακούμε τους "ειδικούς" ιστορικούς τού συνωστισμού). Και ακολουθούν οι βαρύγδουπες υπογραφές!

«Καταδικάζουμε», «ζητάμε»... «Αναρωτιόμαστε»... Ωραίες λέξεις! Κανείς από αυτούς τους «ειδικούς», όμως, δεν μπήκε στον πειρασμό να αναρωτηθεί για την σκόπιμη σύγχυση, που προκαλεί το εν λόγω «επιστημονικό» εγχειρίδιο. Ας τους απαντήσουμε λοιπόν με τα δικά τους επιστημονικά δεδομένα, για να αποδείξουμε την αντιεπιστημονικότητά τους! Η σκόπιμη αυτή σύγχυση σχετίζεται με τους φθόγγους και τα γράμματα. "Φθόγγοι" είναι τα μικρότερα κομμάτια, στα οποία μπορεί να αναλυθεί η ΠΡΟΦΟΡΙΚΗ γλώσσα, ενώ "γράμματα" είναι τα μικρότερα κομμάτια, στα οποία μπορεί να αναλυθεί η ΓΡΑΠΤΗ γλώσσα.

Οι φθόγγοι παριστάνονται διεθνώς με λατινικά γράμματα και εντός αγκυλών: [a], [e], [m], [r] και ούτω καθ' εξής. (Γιατί το παραβλέπουν αυτό οι ειδικοί γλωσσολόγοι;) Τα γράμματα παριστάνονται με (ελληνικά στην γλώσσα μας) γράμματα εκτός αγκυλών: α, β, γ, δ, ε, ζ, η, και ούτω καθ’ εξής.

Οι φθόγγοι χωρίζονται σε αυτούς που εκφέρονται με δυνατή φωνή και θα πρέπει να ονομάζονται "φθογγικά φωνήεντα" και σε αυτούς που εκφέρονται με χαμηλή φωνή και θα πρέπει να ονομάζονται "φθογγικά σύμφωνα".

Αντιστοίχως τα γράμματα θα πρέπει να χωρίζονται σε "γραμματικά φωνήεντα" και σε "γραμματικά σύμφωνα".

Κάθε φθόγγος, που είναι καθαρά προφορικό φαινόμενο μπορεί να αποδίδεται με ένα ή περισσότερα γράμματα του αλφαβήτου, π.χ.:

Το [a] με το γράμμα α.

Το [e] με τα γράμματα ε και αι.

Το [i] με τα γράμματα ι, η, υ, οι, ει, υι και ούτω καθ' εξής.

Το [o] με τα γράμματα ο, ω.

Το [b] με τα γράμματα μπ.

Το [g] με τα γράμματα γκ, γγ.

Το [l] με το γράμμα λ.

Τα γράμματα ξ και ψ αποδίδουν το καθένα συνδυασμούς φθόγγων, π.χ. [k] + [s] ή [p] + [s] αντιστοίχως. Άρα καλώς δεν συμπεριλαμβάνονται στον κατάλογο των απλών φθόγγων, διότι δεν είναι φθόγγοι, αλλά γράμματα.

Επομένως όσοι λένε ότι στο βιβλίο έχουν μειωθεί τα φωνήεντα από επτά σε πέντε, συγχέουν, μεθοδευμένα από τους «ειδικούς», τα πέντε "φθογγικά (προφορικά) φωνήεντα" με τα επτά "γραμματικά (γραπτά) φωνήεντα" της νεοελληνικής γλώσσης. Ποιοι όμως φταίνε για την σύγχυση αυτή, εκτός από τους συγγραφείς της γραμματικής και τους υποστηρικτές τους; Και η σύγχυση δεν προέκυψε τυχαία!

Το ίδιο συμβαίνει και στα σύμφωνα. Τα "φθογγικά σύμφωνα" της νεοελλαδικής γλώσσης είναι δεκαοκτώ, ενώ τα "γραμματικά σύμφωνά" της είναι δεκαεπτά. Αυτά, σύμφωνα με την συγκριτική γλωσσολογία, που είναι η αλήθεια.



Πού αρχίζουν τα ψέματα; Ποια είναι τα σημεία τού βιβλίου, τα οποία το κατατάσσουν στον χώρο τών «αντιεπιστημονικών» συγγραμμάτων, και τα οποία αποσιωπούν τεχνηέντως οι «ειδικοί» γλωσσολόγοι; Τα παραθέτω ευθύς αμέσως και τους ερωτώ ευθέως γιατί δεν τα αναφέρουν στην διαμαρτυρία τους!

1. Για να παραστήσουν τα "φθογγικά φωνήεντα" οι συγγραφείς βάζουν μέσα σε αγκύλες ελληνικά γράμματα και όχι λατινικά, ως υποχρεούνται διεθνώς εκ της επιστήμης. Τεράστιο επιστημονικό λάθος!!! Γιατί σιωπούν οι «ειδικοί»;

2. Κάτω από την εικόνα της τσάντας, επί της οποίας είναι αναγεγραμμένα τα "φθογγικά φωνήεντα", η λεζάντα γράφει απλώς "φωνήεντα" και όχι "φθογγικά φωνήεντα", γεγονός το οποίο προκαλεί λανθασμένες εντυπώσεις και συγχύσεις τόσο στους μαθητές και τους δασκάλους, όσο και στους άλλους αναγνώστες.

3. Προβάλλει τους φθόγγους με εικόνες, που μένουν στην μνήμη (δηλαδή τις σακκούλες στην σελίδα 36), ενώ τα γράμματα τα προβάλλει με εικόνες που δεν μένουν στην μνήμη (δηλαδή τον τροχό στην σελίδα 39). Κανονικά θα έπρεπε να συμβεί ακριβώς το αντίθετο. Άλλωστε το βιβλίο επιγράφεται "Γραμματική" και όχι "Φθογγολογία".

4. Και, βεβαίως, να μη ξεχνάμε, ανάμεσα σε όλα αυτά, ότι το βιβλίο δεν απευθύνεται σε φοιτητές της γλωσσολογίας, αλλά σε παιδάκια της Ε΄ και της Στ΄ Δημοτικού! Όλα αυτά θα πρέπει να κάνουν τους γλωσσολόγους να σιωπούν.

Αγαπητοί φίλοι. Όλες αυτές οι κινήσεις αποσκοπούν στην σταδιακή επιβολή τού λατινικού αλφαβήτου. Το παρόν στάδιο, είναι το προτελευταίο. Μετά την κατάργηση στην πράξη των αρχαίων ελληνικών, την κατάργηση του πολυτονικού, του ιστορικού δηλαδή τονικού συστήματός μας, την καταστροφή τής ιστορικής ορθογραφίας, της ιστορικής γραμματικής (κατάργηση Γ΄ κλίσεως, προθέσων κ.λπ.) φθάσαμε στο στάδιο της φωνητικής γραφής των γραμμάτων... Το επόμενο στάδιο είναι η επιβολή του λατινικού αλφαβήτου. Η Ακαδημία Αθηνών από το 2001 είχε δηλώσει ότι: «...επιχειρείται η αντικατάσταση του ελληνικού αλφαβήτου των 2.500 και πλέον χρόνων με το λατινικό.»

Ας αντιδράσουμε λοιπόν σε όλους αυτούς, που με τον μανδύα της ειδικότητος καταστρέφουν την ελληνική κι ας μην επιτρέψουμε να μας αλλάξουν την επί πολλές χιλιάδες χρόνια υπάρχουσα μία και ενιαία γλώσσα μας.

Η Ακαδημία Αθηνών και οι Γλωσσικοί και Φιλολογικοί Σύλλογοι ας μη βγάζουν κάθε δέκα χρόνια ένα Δελτίο Τύπου, με το οποίο να θεωρούν πως έκαναν το καθήκον τους... Ας αγωνισθούν μέχρις εσχάτων, διότι ο αγών είναι σε πολλές περιπτώσεις άνισος. Ας μπουν ηγέτες στον γλωσσικό αυτόν πόλεμο και θα είμαστε μαζί τους, αν φυσικά μάς θέλουν και αν μάθουν ποτέ πως υπάρχει στην Ελλάδα και η ταπεινότητά κάποιων επιστημόνων (π.χ. Π. Μητροπέτρος, Χ. Τσικοπούλου, Αν. Στάμου, Ι. Τσέγκος, ο υπογράφων κ.ά.), που ασχολούνται ενεργά με την γλώσσα, χωρίς να ευρίσκονται στο άμεσο πανεπιστημιακό ή ακαδημαϊκό περιβάλλον τους!

Όσο για τους υπολοίπους συνέλληνες, τους προτρέπω να αντισταθούν στα σχολεία τών παιδιών τους. Οι Έλληνες Δάσκαλοι, όπως η Κυρία (με Κάππα κεφαλαίο) που ανέδειξε το θέμα να αντισταθούν μέσα στις τάξεις τους. Όλοι οι υπόλοιποι να κλείσουν την τηλεόραση στα τουρκικά σήριαλ, στην αγγλική ορολογία και στις «ιν» βλακώδεις εκπομπές και να συμπαραταχθούν ενεργά στον αγώνα μας. Και κυρίως όλοι μαζί, έλληνες επιστήμονες, γονείς, δάσκαλοι και λαός με ελληνική εθνική συνείδηση να καταλάβουμε ότι θα πρέπει να αγωνισθούμε να σώσουμε την γλώσσα μας. Αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει να τελειώνουμε μια και καλή με τους «γλωσσολόγους»!



ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗ ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΑΣΥΓΚΡΙΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου


Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου

Ιστορικού – Συγγραφέως



Στο προηγούμενο άρθρο μας απαντήσαμε επιστημονικώς στα αντιεπιστημονικά επιχειρήματα τών γλωσσολόγων. Αποδείξαμε ότι αυτοί χρησιμοποιούν σοφιστικές μεθόδους προπαγάνδας, υποστηρίζουν δηλαδή και προωθούν μία αλήθεια καλυπτόμενη με ψεύδη και σκόπιμα λάθη. Λένε, για παράδειγμα, ότι ομιλούν για φθόγγους, δηλαδή για φαινόμενο προφοράς (που είναι αλήθεια), όμως δεν χρησιμοποιούν λατινικούς χαρακτήρες, όπως διεθνώς και επιστημονικώς επιβάλλεται για την γραπτή απεικόνιση προφορικού φαινομένου αλλά ελληνικά γράμματα (κι εδώ είναι το λάθος), τα οποία χρησιμοποιούνται για γραπτή και μόνο αποτύπωση ελληνικών στοιχείων.

Θεωρώ όμως ότι εξ ίσου σημαντικό είναι να εξετάσουμε ιστορικώς κάποια γεγονότα, τα οποία κανείς γλωσσολόγος δεν θα είχε το επιστημονικό ύψος να διανοηθεί και πολύ περισσότερο να αναφέρει! Ας αναρωτηθούμε κατά πρώτον γιατί η λεγόμενη «συγκριτική γλωσσολογία» είναι μία επιστήμη μόλις δύο περίπου αιώνων. (Η γλωσσολογία γεννήθηκε το 1816 από τον Franz Bopp, με το όνομα "συγκριτική γραμματική" και αναπτύχθηκε στην διάρκεια μισού περίπου αιώνος ως μονοπώλιο τής γερμανικής επιστήμης).

Την απάντηση θα πρέπει να την αναζητήσουμε στους αρχαίους Έλληνες. Πράγματι, οι πρόγονοί μας, οι οποίοι εδημιούργησαν όλες τις επιστήμες, οι οποίοι μίλησαν για το Διάστημα, τα Μαθηματικά, το Δίκαιο, την Ιατρική, το Θέατρο κ.λπ., αυτοί οι οποίοι μίλησαν για κάθε τι πάνω, μέσα και έξω από την Γη δεν δημιούργησαν καμμία «συγκριτική γλωσσολογία». Το γιατί ήταν απλό: Γνώριζαν ότι η ελληνική γλώσσα δεν αποτελούσε συγκρίσιμο μέγεθος με τις βαρβαρικές διαλέκτους, που ομιλούσαν οι τότε γνωστοί λαοί! Πώς να συνέκριναν π.χ. κατά την εποχή τού Ομήρου, τις απλές γλώσσες των διαφόρων βαρβάρων λαών, που χρησιμοποιούσαν μόνο λέξεις κοινές, όπως «σπίτι», «τραπέζι», «κρεβάτι», «όπλο», «ένδυμα» κ.λπ. με την λέξη π.χ. «δυσαριστοτόκεια», την οποία αναφωνεί η Θέτις, όταν ο γιός της Αχιλλεύς τής ανακοινώνει την απόφασή του να βγει στην μάχη με τον Έκτορα.

Ομιλώ για το γεγονός, που αναφέρεται στην Ιλιάδα του Ομήρου (σ΄ 54), όπου η Θέτις θρηνεί για ό,τι θα πάθει ο υιός της σκοτώνοντας τον Έκτορα «διό και δυσαριστοτόκειαν αυτήν ονομάζει». Η λέξη αυτή από μόνη της είναι ένα μοιρολόϊ. Διότι αποτελείται από το δυσ + άριστος + τίκτω. Και η φράση «ω μοι δυσαριστοτόκεια», όπως αναλύει το «Ετυμολογικόν το Μέγα» σημαίνει «επί κακώ τον άριστον τετοκυία», δηλαδή «αλλοίμονο σε μένα που για κακό γέννησα τον άριστο».

Ειλικρινά, ουδεμία άλλη γλώσσα στον κόσμο θα μπορούσε να αποδώση σε μία και μόνο λέξη τόσα πολλά και υψηλά νοήματα, παρά μόνο η Φωνή Ελληνίς, η οποία εφεύρε και χρησιμοποιεί μέσω της χρήσεως των προθέσεων τα σύνθετα, πολλαπλασιάζοντας τις λέξεις και τα νοήματα, και προσφέροντάς τα στην συνέχεια ως δώρον «εις τους ομιλούντας την βαρβαρικήν».

Έχετε μήπως αναρωτηθεί αν θα μπορούσαν ποτέ να συγκρίνουν οι Έλληνες μία γλώσσα, η οποία εξέφραζε αφηρημένες έννοιες, με τα βαρβαρόφωνα ολιγόλεξα ιδιώματα των γύρω λαών; Ο αρχαιότερος, για παράδειγμα, ελληνικός φιλοσοφικός και επιστημονικός όρος είναι «το άπειρον» τού Αναξιμάνδρου.

Ο Όμηρος, όταν μιλούσε για ατέλειωτη θάλασσα (απείρονα πόντον) γνώριζε ότι πίσω από αυτήν βρίσκονται η Μήλος, η Κρήτη, η Αίγυπτος κλπ., ακόμη κι αν δεν τις διέκρινε. Ο Αναξίμανδρος όμως προσδιόρισε αυτό, που όντως δεν έχει τέλος και ξεπερνά κατά πολύ αυτό, το οποίο ο κοινός άνθρωπος νομίζει ότι δεν έχει όρια. Αυτός ο τρόπος, της δημιουργίας δηλαδή από μια λέξη της καθομιλουμένης ή της ποίησης, μιάς αφηρημένης έννοιας καθορίζει τον τρόπο της επιστημονικής σκέψης.

Η αρχαία Ελληνική γλώσσα έδωσε το μέσον της κατασκευής. Ένα οριστικό άρθρο πριν το επίθετο και έχουμε την αφηρημένη έννοια [το άπειρον, το ευτυχές κλπ.]. Με τον ίδιο τρόπο οι μεταγενέστεροι φιλόσοφοι έφτιαξαν και άλλα τέτοια αφηρημένα ουσιαστικά, όπως π.χ. το αγαθόν. Απ’ αυτή την αρχή και μετά η εξέλιξη δεν μπορεί να ελεγχθεί. Διότι οι νέοι φιλόσοφοι και επιστήμονες, κάθε φορά που χρειάζεται να καλύψουν κάποια νέα ανάγκη τους δημιουργούν νέα αντικείμενα σκέψης.

Η κορωνίδα λοιπόν του επιστημονικού λόγου είναι η δημιουργία της επιστημονικής ορολογίας. Πώς λοιπόν να έμπαιναν στον πειρασμό να συγκρίνουν τα ασύγκριτα; Τί να συνέκριναν, δηλαδή; Την τραγουδιστή γλώσσα, την ελληνική «αυδή» (εκ του «άδω»), η οποία ακουγόταν σαν μουσική, λόγω της εναλλαγής μακρόχρονων και βραχύχρονων φωνηέντων, τα οποία ήσαν αρμονικά τοποθετημένα «κατά μελίφθογγον κράσιν», με τους βαρβαρικούς ήχους, «μπ», «ντ» και «γκ», τους οποίους μας έχουν επιβάλλει να εισαγάγουμε σήμερα στην γλώσσα μας οι προοδευτικοί «ειδικοί» γλωσσολόγοι; Αυτοί οι οποίοι ομιλούν σήμερα για το ανύπαρκτο «διεθνές φωνητικό αλφάβητο», το οποίο, όμως, θέλουν και να μας επιβάλλουν μέσω νέων γραμματικών, που αποβλέπουν σε τελική επιβολή του λατινικού αλφαβήτου;

Πώς να συγκρίνουν την ελληνική με βαρβαρόφωνες γλώσσες οι πρόγονοί μας, που δεν ανέχονταν ούτε την κακοποίηση της, αλλά ούτε και να την χρησιμοποιούν άνθρωποι, οι οποίοι δεν είχαν την πρέπουσα παιδεία και δεν κατανοούσαν την μοναδικότητα και το μεγα¬λείο της. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μας αναφέρει ο Πλούταρχος (Θεμιστοκλής, 6,4,2), όταν ο Ξέρξης απέστειλε αντιπροσωπεία για να ζητήσει «γη και ύδωρ» από τους Αθηναίους. Τότε ο Θεμιστοκλής, παρά τα καθιερωμένα, διέταξε να συλληφθεί ο διερμηνεύς και με ψήφισμα τον εθανάτωσε με την αιτιολογία ότι "φωνήν ελληνίδα, βαρβάροις προστάγμασιν ετόλ-μησε χρήσαι". Δηλαδή, "επειδή ετόλμησε να χρησιμοποιήσει την ελληνική γλώσσα σε βάρβαρα προστάγματα"!

Η σημερινή θολοκουλτούρα των προοδευτικών βεβαίως έχει την λύση. Θα χαρακτήριζε αυτήν την πράξη του Θεμιστοκλέους «φασιστική»! Εξ άλλου, γι’ αυτούς, οποιαδήποτε πράξη, η οποία δεν δίνει την ασύδοτη ελευθερία σε οποιονδήποτε να καταστρέφει την ελληνική γλώσσα διά των γκρίκλις, των ξενόγλωσσων πινακίδων κ.λπ. και γενικώς, δεν πληροί τους όρους που έχει θέσει η παγκοσμιοποίηση, έχει ... «φασίζουσα γλωσσική νοοτροπία»!

Η συγκριτική γλωσσολογία επισήμως, όπως είπαμε, γεννήθηκε το 1816. Ανεπισήμως όμως ξεκίνησε το 1788 όταν ένας Βρετανός δικαστής διορισμένος στην Βεγγάλη, ονόματι William Jones, δίνει, για το κέφι του, διαλέξεις στις οποίες προσπαθεί να αποδείξει την συγγένεια ανά¬μεσα στα σανσκριτικά - την παλαιότερη, δηλαδή, ινδική γλώσσα - και τις αρχαίες και μοντέρνες γλώσσες της Ευρώπης, δηλαδή τα ελληνικά, τα λατινικά, τα γερμανικά, τα αγγλικά, τα γαλλικά. Υποδεικνύει αναλογίες στην γραμματική δομή τους, καθώς και λεξιλογικές συγγένειες. Το συμπέρασμα γι’ αυτούς είναι ότι τα σανσκριτικά είναι η μητρική γλώσσα των σύγχρονων ιδιωμάτων, τα οποία προήλθαν στο σύνολο τους από αυτήν.

Όμως αυτή η γλώσσα δεν θα μπορούσε να διαδοθεί στην Ευρώπη παρά μόνο αν οι Ινδοί, ένας αρχέγονος λαός, δεν είχαν έλθει κάποτε να κατακτήσουν και νά αποικίσουν αυτή την ήπειρο. Έτσι γεννήθηκε η ινδοευρωπαϊκή θεωρία! Με υποθέσεις! Η σύγχρονη δυτική ανθρωπότητα, κατ’ αυτούς, κατάγεται απ’ ευθείας από τους εισβολείς, τους οποίους ο 19ος αιώνας θα ονομάσει Ινδοευρωπαίους. Θα τους θεωρήσει λευκές και ανώτερες φυλές, δημιουργούς πολιτισμού, οι οποίες μια ωραία πρωΐα κατέβηκαν από τις αρχέγονες κορυφές τους για να διασχίσουν και νά υποτάξουν τον αχανή κόσμο, δημιουργώντας έτσι ... όλους τους πολιτισμούς.

Σήμερα ο μύθος τών ινδοευρωπαίων έχει επιστημονικώς απορριφθεί. Δεν έχει ευρεθεί τίποτε από έναν τεράστιο σε όγκο πληθυσμό! Όμως ως προς την γλωσσική ινδοευρωπαϊκή θεωρία οι ευρωπαίοι συνέχισαν. Ειδικά σήμερα, τον 21ο αιώνα! Συνέχισαν, διότι συμφέρει την παγκοσμιοποίηση. Και την αλήθεια κατά πόσον υπάρχει επιστημονική βάση σε αυτό, μας την αποκαλύπτει τηρώντας τήν επιστημονική δεοντολογία ο καθηγητής τού Γενικής Γλωσσολογίας τού πανεπιστημίου τής Προβηγκίας Georges Mounin, ο οποίος στο σύγγραμμά του «Κλειδιά για την Γλωσσολογία» (εκδόσεις ΜΙΕΤ) μας λέει: «Στην πραγμα¬τικότητα, η ανακάλυψη των σανσκριτικών συνδέεται με την μό¬δα του συγκριτισμού: (σελ.30)». Το «ι» στην λέξη «συγκριτισμός», υποννοεί σαφώς την μόδα της συγκριτικής γλωσσολογίας... Και λίγο παρακάτω:

«Η συγκριτική γραμματική, για να καθορίσει μια συγγένεια, δεν έπαιρνε υπ’ όψιν την ιστορική εποχή τών γλωσσικών καταστάσεων που συσχετίζονταν: συνέκριναν τα σανσκριτικά τής πρώτης χιλιετίας, τα ελληνικά τού 8ου αιώνα π.Χ., τα λατινικά τού 5ου αιώνα π.Χ. με τα γοτθι¬κά τού 4ου αιώνα μ.Χ., τα σλαβικά τού 9ου αιώνα μ.Χ. με τα περσικά τού 16ου ή του 18ου αιώνα μ.Χ. (σελ. 31)».

Θα μου πείτε τι σημαίνει αυτό; Στην επιστήμη σημαίνει πολλά! Και πρώτα απ’ όλα σημαίνει ότι δεν ισχύει το ισόχρονον. Δηλαδή, αν οι γλώσσες είχαν δημιουργηθεί την ίδια εποχή θα εδικαιολογείτο η προέλευση από μία κοινή ρίζα. Όταν όμως δεν ισχύει το ισόχρονον, τότε η αρχαιότερη είναι η μητέρα γλώσσα. Άρα συγκρίνοντας, όπως παραδέχεται ο George Mounin, ανισόχρονες γλώσσες, δεν ακολουθούμε επιστημονική μέθοδο.

Έτσι οι σύγχρονοι βρήκαν αυτό ως καλή δικαιολογία και η παγκοσμιοποίηση βρήκε την χρυσή ευκαιρία να «αποδείξει» ότι υπάρχει παγκοσμιότητα και στην γλώσσα! Οπότε προσπάθησαν να βρουν τις υποτιθέμενες ρίζες, υποτιθέμενους κοινούς ήχους ("μπ", "ντ", "γκ"), τους οποίους ουδέποτε είχε η ελληνική γλώσσα. Αλλά έτσι είναι! Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΙ ΠΛΕΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ. Τότε η θεωρία των ινδοευρωπαίων – ινδογερμανών εξυπηρετούσε τις εθνικιστικές τάσεις τών Γερμανών, όπως αναφέρει ο Johann Chapoutot, στο περισπούδαστο έργο του «ο εθνικοσοσιαλισμός και η αρχαιότητα» (εκδόσεις "Πόλις").

Σήμερα η παγκοσμιοποίηση θέλει «μία κοινή γλώσσα να έχει δημιουργήσει όλες τις άλλες». Για να περάσει όμως αυτό, έπρεπε από την μία να καταστραφεί η πρωτογλώσσα, δηλαδή η ελληνική, να ξεχασθεί η ετυμολογία της, να καταστραφούν οι κλίσεις της, η ιστορική γραμματική της, η ιστορική ορθογραφία της, να "εισβάλλουν" στην ελληνική λέξεις, που ξεκινούν βαρβαρόφωνα ("μπ", "ντ", "γκ") και που ποτέ αυτή δεν χρησιμοποιούσε και από την άλλη να δημιουργηθούν στα πανεπιστήμια έδρες, στις οποίες θα διορισθούν καθηγητές, που θα διδάσκουν αυτά τα διεθνιστικά! Έτσι οι λαοί θα γίνουν "ροζ", θα χάσουν την ιστορία τους και την εθνική αυθεντικότητά τους. Γι’ αυτό, οι «ειδικοί γλωσσολόγοι», παγκοσμίως δρουν ακαριαία και ως ένα σώμα. Περνούν υπογείως τις θέσεις τους στα βιβλία και αν υπάρξουν αντιδράσεις, διαμαρτύρονται μαζικώς και βάζουν ως ασπίδα τον «επιστημονικό» τους μανδύα.

Το θέμα είναι αν εμείς θα τους αφήσουμε ή αν θα αντιδράσουμε. Αν θα πρέπει να δώσουμε σημασία στην γλώσσα μας, την ίδια ώρα που στην Ελλάδα έχουν διαβρωθεί τα πάντα! Την ίδια ώρα που αλλοιώνεται η ιστορία. Την ίδια ώρα που, ενώ διακωμωδείται, με κατασπατάληση πολλών χιλιάδων ευρώ ημών των Ελλήνων, ο Εθνικός μας ήρωας Αθανάσιος Διάκος από ψυχοπαθολογικώς ασθενείς κακιτέχνες, οι ελλαδικοί δίαυλοι είναι γεμάτοι από τουρκικά σήριαλ, αφιερωμένα ακόμη και στον σουλτάνο της οθωμανοκρατίας, Σουλεϊμάν τον μεγαλοπρεπή! Την ίδια ώρα που οι εταίροι μας δεν μας θέλουν ισότιμους αλλά ραγιάδες! Αίσχος! Την απάντηση αλλά κυρίως την αντίδραση δηλώσατέ την οι ίδιοι με τις πράξεις σας, για να έχετε, έστω για μια φορά, και την προσωπική ευθύνη!

Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΩΧΑΔΕΛΦΙΣΜΟΣ



Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου

Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου

Ιστορικού – Συγγραφέως



Τα αποτελέσματα για την γλωσσική κατάρτιση των ελληνόπουλων την τελευταία δεκαπενταετία είναι προοδευτικώς απογοητευτικά. Ειδικά τα τελευταία πέντε έξι χρόνια η γλωσσική εξέλιξη είναι τρομερή με την κυριολεξία του νοήματος της λέξεως (δηλαδή αρχίζει να προκαλεί τρόμο). Οι έρευνες που έγιναν όλα αυτά τα χρόνια απέδειξαν ότι τα δεκαπεντάχρονα ελληνόπουλα είχαν προβλήματα στην ανάγνωση, ενώ οι φοιτητές των παιδαγωγικών τμημάτων και υποψήφιοι δάσκαλοι, ήσαν επικίνδυνα ανορθόγραφοι!

Συγκεκριμένα, στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (28 Νοε. 2004) έρευνα του Πανεπιστημίου Πατρών ότι η νέα γενιά δασκάλων είναι επικίνδυμα ανορθόγραφη και έχει άγνοια στοιχειωδών γλωσσικών κανόνων! Στο «ΒΗΜΑ» (4 Οκτ. 2007) καταγράφεται έρευνα, η οποία αποδεικνύει ότι ο ένας στους τέσσερις δεκαπεντάχρονους μααθητές (25,2%) έχει πρόβλημα ανάγνωσης. Στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» (10 Νοε. 2007) μεγάλη έρευνα του Κέντρου Εκπαιδευτικής Έρευνας καταγράφει ότι οι Έλληνες μαθητές δεν γνωρίζουν ελληνικά. Στο δε «ΒΗΜΑ» (5 Δεκ. 2007) ο ΟΟΣΑ έδωσε στην δημοσιότητα τα αποτελέσματα της έρευνας PISA αποκαλύπτει ότι η Ελλάδα κατέχει την 27η θέση μεταξύ 30 χωρών του ΟΟΣΑ στην ... κατανόηση κειμένου! Αυτά είναι τα οικτρά αποτελέσματα της παγκοσμιοποιημένης γλωσσικής πολιτικής, την οποία οι «ειδικοί» γλωσσολόγοι, βουλευτές, πολιτικοί, πανεπιστημιακοί και τηλετουρκολάγνοι ελλαδίτες ψηφοφόροι ανέχονταν χωρίς ούτε να «αγανακτούν» ούτε να ιδρώνουν!

Τι φταίει όμως γι’ αυτό; Αυτό που δεν κατάλαβαν τα τελευταία χρόνια οι οπισθοδρομικώς φερόμενοι προοδευτικοί, οι οποίοι εφάρμοσαν κατ’ εντολήν το μονοτονικό, είναι ότι άφησαν την πολιτική να κατευθύνει και την γλώσσα, χωρίς να είναι σε θέση να κατανοήσουν τα αποτελέσματα! Πράγματι, όταν ένας δεν μπορεί να γράψει και κυρίως να τονίσει σωστά μια λέξη ή μία πρόταση, τότε έχει όχι μόνο άγνοια αλλά νοητική σύγχυση. Και η σύγχυση αυτή προέρχεται από τον τονισμό και τους κανόνες του, οι οποίοι οργανώνουν το μυαλό!

Η παλαιότερη έρευνα που έκανε προ καιρού το Ανοικτό Ψυψοθεραπευτικό Κέντρο υπό την καθοδήγηση του ψυχιάτρου Γιάννη Τσέγκου και πλήθους κλινικών και σχολικών ψυχολόγων και οποία παρουσιάσθηκε σε δύο ψυχιατρικά συνέδρια, απέδειξε ότι τα αρχαία ελληνικά αλλά ειδικά το πολυτονικό αυξάνουν την ευφυΐα και καταπολεμούν τις μαθησιακές δυσκολίες. Το γιατί είναι απλό. Οι άνθρωποι σχεδόν όλοι γεννιούνται με τον ίδιο αριθμό νευρώνων στον εγκέφαλό τους. Διαφέρουν μόνον στις συνάψεις των νευρώνων, που γίνονται με τους νευροάξονες, τους δενδρίτες και τα νευρογλοιακά κύτταρα. Οι συνάψεις των νευρώνων όμως αυξάνουν σε αριθμό ανάλογο των ερεθισμάτων. Αυτό σημαίνει ότι η ευφυΐα καλλιεργείται και δεν είναι δεδομένη. Κάθε διαφορετικός ερεθισμός δημιουργεί καινούργια σύναψη στους νευρώνες του εγκεφάλου. Ο ίδιος ερεθισμός, έστω και αμέτρητες φορές επαναλαμβανόμενος, δημιουργεί μόνον μία σύναψη. Η γλώσσα αποτελεί τον πιο οικείο τρόπο δημιουργίας καινούργιων ερεθισμών και άρα δημιουργίας καινούργιων συνάψεων και αυξήσεως ευφυΐας. Η ελληνική γλώσσα είναι διαχρονικά ένα εκπληκτικό πολυεργαλείο δημιουργίας νέων ερεθισμών, λόγω των διαφορετικών τόνων, πνευμάτων, πολλών ομόηχων αλλά διαφορετικά γραφόμενων φθόγγων (ι,η,ει, ο,ω, ε,αι, κ.λπ.). Κάθε διαφορετικός λεκτικός τύπος και κάθε διαφορετικός συνδυασμός λέξεων με λογική υφή δημιουργεί καινούργια σύναψη στους νευρώνες.

Όταν πριν από τριάντα χρόνια, 28 κοιμώμενοι βουλευτές, στις 2 μετά τα μεσάνυκτα αλλάζοντας πλευρό από τον ύπνο τους (το σχήμα λόγου υπονοεί ότι ουδείς είχε καταλάβει τι γινόταν) ψήφιζαν το πολυτονικό, δεν μπορούσαν να φαντασθούν το κακό που θα γινόταν στην γλώσσα τις επόμενες δεκαετίες. Είχε προηγηθεί η αποκοπή από την κλασσική γλώσσα των προγόνων μας, αυτή που σήμερα χαρακτηρίζουμε με τον λανθασμένο όρο «αρχαία ελληνικά».

Αυτά σε συνδυασμό με άλλες ύπουλες αλλαγές, τις οποίες η αδιαφορία και ο πολιτικός και κοινωνικός ωχαδελφισμός των εκπροσώπων του βολέματος και της υλικής καλοπέρασης άφησαν να περάσουν ως αρρώστια στο σώμα του ελληνισμού. Γιατί π.χ. ο έλληνας σήμερα δεν μπορεί να καταλάβει γιατί «η θάλασσα» έχει ως γενική πληθυντικού «των θαλασσών» και γιατί «η ακτίνα», που έχει την ίδια κατάληξη, δεν πρέπει να έχει γενική «των ακτινών» (με περισπωμένη), που πολλές φορές το λένε, αλλά «των ακτίνων» (με οξεία)!

Οι υποστηρικτές του μονοτονικού ήσαν τριών ειδών. Στην πρώτη ομάδα, ήσαν οι παραδοσιακοί, κομματικώς ελεγχόμενοι αριστεροί, οι οποίοι είχαν την εντολή επιβολής της γλωσσικής κατεύθυνσης μιας ξύλινης γλώσσας, η οποία δεν θα περιείχε αυτά τα «άχρηστα σημάδια», δηλαδή τους τόνους.

Η δεύτερη ομάδα, κυρίως εκπρόσωποι γνωστής πολυεθνικής εταιρείας, το υποστήριζε λόγω της οικονομίας, που θα γινόταν κατά την γνώμη τους από τις εργατοώρες και το εξειδικευμένο προσωπικό που θα χρειαζόταν για την σύνταξη των πολυτονικών κειμένων. Κι αυτά τα καταλαβαίνω. Η μία ομάδα είχε κομματική σοβιετική εντολή ως κίνητρο, η δεύτερη είχε το χρήμα.

Η τρίτη κατηγορία είχε πιο έωλα επιχειρήματα. Ισχυρίζοντο οι εκπρόσωποί της ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε τόνους, διότι οι Αρχαίοι Έλλη¬νες δεν μετεχειρίζοντο σημεία τονισμού. Η μέθοδος, αυτή είναι μία μέθοδος προπαγάνδας. Είναι η σοφιστική μέθοδος της μισής αλήθειας, ή άλλως η αποκάλυψη μίας αληθούς εκδοχής με ταυτόχρονες αποκρύψεις ή αλλοιώσεις άλλων αληθειών! Στην συγκεκριμένη περίπτωση η άποψή αυτή είναι σωστή εν μέρει, εφ’ όσον οι πρόγονοί μας της κλασσικής εποχής είχαν μόνο κεφαλαιογράμματη γραφή και μάλιστα σε συνεχή γραφή χωρίς κενά, οι δε τόνοι περιείχοντο στις λέξεις. Και σήμερα όμως, εμείς, στα κεφαλαία γράμματα δεν βάζουμε τόνους. Δεν ομιλούμε όμως γι’ αυτά αλλά για τα μικρά γράμματα. Ας αφήσουμε το ότι δασεία εχρησιμοποιείτο σε πολλές περιπτώσεις και ως γραπτό σύμβολο ακόμη και στην κεφαλαιογράμματη γραφή, ως «Η» (π.χ. ΗΕΡΑΚΛΗΣ) ή «Σ» στην αρχή μιας λέξεως [ΣΕΠΤΑ – ΕΠΤΑ (με δασεία)] κ.ο.κ

Ισχυρίζοντο επίσης οι εκπρόσωποι της τρίτης ομάδος ότι «ο τονισμός εισήχθη κατά τους Ελληνιστικούς χρόνους, ό¬ταν οι υπόδουλοι λαοί υποχρεώθηκαν να μά¬θουν την Ελληνική γλώσσα, για να προφέρουν σωστά τις λέξεις». Βεβαίως αυτό όμως τυπικά. Ουσιαστικά, η υποχρέωση αυτή προέκυψε, όχι για να μάθουν ελληνικά οι βάρβαροι, αλλά ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΕΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ. Οι σοφοί Αλεξανδρινοί, δηλαδή, διέβλεπαν πως η γλώσσα, μετά από την κατάκτηση τής Ασίας κινδύνευε να χαθεί από το πλήθος των βαρβάρων και της πολυπληθούς «γλωσσικής βαβυλωνίας» που προέκυπτε, γι’ αυτό και εργάσθηκαν, με αγάπη και σεβασμό προς τον Άνθρωπο και τον Έλληνα, προκειμένου να διασωθούν έως τις ημέρες μας οι σωστές και ορθές γραφές τού λόγου. Προς τούτο και ο πολυτονισμός, που χρησιμοποιείται συνεχώς και ανελλιπώς εδώ και 2300 χρόνια, πολύ περισσότερα από όσα χρησιμοποιείτο η κεφαλαιογράμματη γραφή.

Ισχυρίζοντο ακόμη ότι τα πνεύματα και οι περισπωμένες δεν έχουν σήμερα πρακτική αξία, ή γλωσσολογική σημασία, ενώ τούτο είναι λάθος. Σήμερα και τα δύο έχουν και γλωσσολογική και πρακτική αξία. Γλωσσολογικώς π.χ. άλλο είναι η «ώρα με ψιλή (=φροντίδα)» και άλλο η ώρα με δασεία, που είναι η ώρα και η εποχή! Η δασεία επίσης πρακτικώς έχει μεγίστη σημασία, διότι χωρίς αυτήν δεν μπορούμε να εξηγήσουμε συνθέσεις λέξεων, (όπως π.χ. υφυπουργός και όχι υπυπουργός, «αυθημερόν» και όχι «αυτημερόν»).

Όποιος δεν έχει αντιληφθεί ότι η ιστορική ορθογραφία, η οποία κατεργήθη έχει ως βασικό πυλώνα της το πολυτονικό, τότε δεν έχει αντιληφθεί το σχέδιο το οποίο υπάρχει στα λόγια του Κίσσιγκερ, πού υποτίθεται πως ... εφαρμόζονται, όμως, κατά γράμμα!

Όσον αφορά τις θέσεις των πραγματικών διανοουμένων, αναφέρω όχι τους Νομπελίστες Σεφέρη και Ελύτη αλλά τον Ακαδημαϊκό Νικηφόρο Βρεττάκο, που τόνισε ότι «παραγνωρίσθηκαν οι λόγοι που επέβαλαν στους Αλεξανδρινούς χρόνους, την καθιέρωση των τόνων, οι οποίοι ισχύουν και σήμερα. Πολλές φορές, τα γραπτά μου», είπε ο Βρεττάκος, «δεν διαβάζονται σωστά όταν τυπώνονται στο μονοτονικό». Και οι λόγοι, είναι αυτοί που αναφέραμε.

Ο δε Κορνήλιος Καστοριάδης, ο σπουδαίος νεοέλληνας φιλόσοφος, είχε δηλώσει... «...Αν δεν θέλετε, κύριοι του υπουργείου, να κάνετε φωνητική ορθογραφία, τότε πρέπει να αφήσετε τους τόνους και τα πνεύματα, γιατί αυτοί που τους βάλανε ξέρανε τι κάνανε. Δεν υπήρχαν στα αρχαία ελληνικά, γιατί απλούστατα υπήρχαν μέσα στις ίδιες τις λέξεις. Αυτοί, ο Κριαράς και οι άλλοι, τα κτήνη τα τετράποδα που έκαναν αυτές τις μεταρρυθμίσεις - αυτό παρακαλώ να γραφή στις εφημερίδες - δεν ξέρουν τι είναι γλώσσα. ... Η κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων είναι η κατάργηση της ορθογραφίας, που είναι τελικά η κατάργηση της συνέχειας. Ήδη, τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη, γιατί αυτοί είναι γεμάτοι από τον πλούτο των αρχαίων ελληνικών. Δηλαδή, πάμε να καταστρέψουμε ο,τι κτίσαμε. Αυτή είναι η δραματική μοίρα του σύγχρονου ελληνισμού».

Για «κίνδυνο φωνητικής ορθογραφίας», λοιπόν, ομιλεί ο Καστοριάδης. Για «παρανόηση των λόγων που επέβαλαν στους Αλεξανδρινούς χρόνους, την καθιέρωση των τόνων, οι οποίοι ισχύουν και σήμερα», ομιλεί ο Βρεττάκος. Για «...επιχείρηση αντικατάστασης του ελληνικού αλφαβήτου των 2.500 και πλέον χρόνων με το λατινικό» είχε ομιλήσει η Ακαδημία Αθηνών από το 2001. Σήμερα αυτά τα βλέπουμε ως έργο των συγχρόνων βαρβάρων και των εδώ πολιτικών φερεφώνων τους.

Όπως και να ’χει το θέμα, σήμερα τα πράγματα είναι σαφή. Τα παιδιά δεν έχουν δυνατότητα ανάγνωσης, κατανόησης κ.λπ. λόγω καταργήσεως του επί 2300 χρόνια παραδοσιακού τονικού συστήματος! Κι εμείς αδιαφορούμε, αποχαυνωμένοι από την τουρκοσηριαλική λαγνεία!

Monday, April 9, 2012

ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΙΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑΣ

ήτοι
ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ
ΜΠΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΒΙΑΖΗΣ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ


Του Ἀντωνίου Ἀ. Ἀντωνάκου
Καθηγητοῦ - Φιλολόγου
Ἱστορικοῡ – Συγγραφέως


Πολὺς λόγος γίνεται τὰ τελευταῖα χρόνια γιὰ τὴν παιδεία. Τὴν ΕΛΛΗΝΙΚΗ Παιδεία. Γιὰ τοὺς μετέχοντες αὐτῆς... Καὶ φυσικὰ γιὰ τὸ ὑπουργεῖο ποὺ τὴν προστατεύει. Ἂς τὰ ἀναλύσουμε λοιπόν, γιὰ νὰ δοῦμὲ κάποια πράγματα ποὺ ἴσως νὰ διαφεύγουν τῆς προσοχῆς τῶν περισσοτέρων.
Πρῶτα ἀπ’ ὅλα λοιπόν, τὸ Ὑπουργεῖο μας λεγόταν ΥΠ.Ε.Π.Θ., δηλαδὴ «Ὑπουργεῖο Ἐθνικῆς Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων». Ὅμως παρ’ ὅλο ποὺ μιλούσαμε γιὰ Παιδεία, εἴχαμε Διευθύνσεις Πρωτοβάθμιας, Δευτεροβάθμιας καὶ Τριτοβάθμιας Ἐκπαίδευσης. Ἐκπαιδευόμασταν δηλαδὴ σὲ θέματα τὰ ὁποῖα μᾶς βοηθοῦσαν ὄχι νὰ γίνουμε κοινωνοὶ τῆς ἑλληνικῆς ἀνθρωπιστικῆς παιδείας, ἀλλὰ νὰ ἐκπαιδευθοῦμε σὲ κάποιους τομεῖς ποὺ κι αὐτοὶ βέβαια χρειάζονται, ὅπως γραφὴ ἀριθμητικὴ (στὸ δημοτικό), συγκεκριμένες σελίδες γιὰ νὰ περνᾶμε τὶς τάξεις (στὸ γυμνάσιο), νὰ ἐπιτύχουμε στὶς πανελλήνιες ἐξετάσεις (στὸ Λύκειο) καὶ συγκεκριμένα μαθήματα (στὸ Πανεπιστήμιο).
Ὅμως «Παιδεία» κατὰ τὸν μεγάλο γερμανὸ φιλόλογο Werner Jaeger «εἶναι ἡ μόρφωση τοῦ Ἕλληνος ἀνθρώπου». Αὐτὸ γράφει στὸ τρίτομο σύγγραμμά του, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ πλέον σύγγραμμα ἀναφορᾶς στὴν διεθνῆ βιβλιογραφία, τὸ ὁποῖο ἔχει τὸν ἑλληνικώτατο τίτλο «PAIDEIA», μὴ μπορῶντας, ὅπως γράφει ὁ ἴδιος νὰ βρῆ ἄλλη λέξη, ποὺ νὰ ἀποδίδη ἀκριβῶς τὸ νόημα ποὺ ἔδιναν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες.
«Παιδεία» λοιπόν «εἶναι ἡ μόρφωση τοῦ Ἕλληνος ἀνθρώπου». Γιὰ ποιά παιδεία ὅμως ὁμιλοῦμε σήμερα; Γιὰ ἑλληνικὴ σίγουρα ὄχι. Νὰ πάρουμε μήπως τὰ βιβλία τῆς ἱστορίας; Στὸ βιβλίο τῆς Α΄ Λυκείου, οἱ σημαντικώτεροι πόλεμοι τῆς ἱστορίας, οἱ περσικοὶ πόλεμοι, αὐτοὶ ποὺ ἔσωσαν τὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ καὶ κατ’ ἐπέκτασιν ὁλόκληρη τὴν Εὐρώπη ἀπὸ τοὺς βαρβάρους ἀναφέρονται στὰ παιδιὰ στὴν ἐκτενέστατη ἀφήγηση τῶν 7 σειρῶν τοῦ σχολικοῦ βιβλίου. Ἡ μάχη τοῦ Μαραθῶνος καταλαμβάνει τὸν ἐκπληκτικὸ χῶρο τῶν 2 καὶ ½½½ γραμμῶν. Ἡ δὲ μάχη τῶν Θερμοπυλῶν καταλαμβάνει κάτι λιγώτερο ἀπὸ μισὴ γραμμή, τοῦ ὀνόματος τοῦ Λεωνίδα συμπεριλαμβανομένου.
Γιατί; Μήπως γιὰ νὰ μὴ παιδεύουμε (ἡ λέξη στὴν κυριολεξία της ἀπὸ τὴν μὴ παροχὴ παιδείας) τὰ παιδιά; Ἢ ὅπως ἄκουσα ἀπὸ προοδευτικὸ (;) συνάδελφο γιὰ νὰ μὴ κάνουμε τὰ παιδιὰ ... πολεμοχαρεῖς φασίστες; (!!!)
Ἂς μὴν ἀναρωτώμεθα λοιπὸν γιατί τὰ παιδιά μας πιστεύουν ὅτι τὸ 1940 πολεμήσαμε τοὺς Τούρκους ἢ ὅτι τὴν σημαία κατέβασε ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη ὁ ... Ἀπόστολος Γκλέτσος.
Κι ἂν αὐτὰ περνᾶνε ἔστω ἀνώδυνα ἢ εὐτράπελα στὴν Γ΄ Λυκείου τὰ πράγματα γίνονται πιὸ σοβαρά! Τί λέει τὸ βιβλίο «νέο νεοταξίτικο βιβλίο ἱστορίας τῆς Γ΄ Λυκείου; (Γραμμὴ Ρεπούση, Δραγώνα, Κουλούρη, Βερέμη, Λιάκου κ.λπ.) Διαβάστε γιὰ τὴν ἀρχὴ τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 στὶς παραδουνάβιες ἡγεμονίες, καὶ φρίξτε (σελ. 20)!!!
[«Οἱ «ἁρματωλοί» ἢ «Ἀρναούτηδες», συνιστοῦσαν τὸ «ξένο» στοιχεῖο τῶν δύο Ἡγεμονιῶν, στὶς ὁποῖες ὁ σουλτάνος ἂν καὶ κυρίαρχος δὲν διατηροῦσε στρατεύματα, παρὰ μόνο φρουρὲς στὴν ὑπηρεσία τῶν Τούρκων διοικητῶν. Ἀπὸ αὐτὸ τὸ «ξένο» στοιχεῖο ἄντλησε ὁ Ὑψηλάντης καὶ οἱ συνεργάτες του τὸ ἀνθρώπινο δυναμικὸ τῆς ἐκστρατείας του. Ἀνομοιογενὲς πλῆθος ἄνω τῶν 6.000 ἀνδρῶν, Μολδαυῶν, Βλάχων, Ἀλβανῶν, Ἠπειρωτῶν, Μακεδόνων, Ἑπτανησίων, Σέρβων, Βουλγάρων, Κοζάκων, ἀκόμη καὶ πολλῶν Οὐλάνων (ἱππέων) ἀπὸ τὶς γερμανικὲς χῶρες, τὴν Πολωνία καὶ τὴν Οὐγγαρία, συνιστοῦσε τὸ ἀρχικὸ στράτευμα. Περίπου 2000 ἦταν Ἕλληνες, ἐκ τῶν ὁποίων 450 ἀποτελοῦσαν τὸν περίφημο Ἱερὸ Λόχο...»]
Καταλαβαίνετε ἀγαπητοὶ συνέλληνες; Μέσα στὸ ἀνομοιογενὲς ἐθνικὸ συνονθύλευμα (Μολδαυῶν, Ἀλβανῶν, Σέρβων, Βουλγάρων, Κοζάκων) βάζει καὶ τὰ ἑλληνικὰ φύλα τῶν Ἠπειρωτῶν, Μακεδόνων, Ἑπτανησίων, Βλάχων, ὡς ξεχωριστὲς ἐθνότητες, ρίχνοντας ἔτσι νερὸ στὸν μύλο τῶν Ἀλβανῶν, Σκοπιανῶν, Ρουμάνων καὶ τῶν ἀνθελληνικῶς αἰτουμένων, προσφάτως, τὴν ἀνεξαρτησία τῆς Κέρκυρας!!! Αὐτοὺς δὲν τοὺς θεωρεῖ Ἕλληνες, ὄχι μόνο ἐπειδὴ τοὺς διαφοροποιεῖ, τοποθετῶντας τους στὴν ἴδια μοῖρα μὲ ἄλλους μὴ Ἕλληνες, ἀλλὰ καὶ διότι λίγο μετὰ καθορίζει τοὺς Ἕλληνες ἀναφέροντας τὴν φράση «περίπου 2000 ἦταν Ἕλληνες, ἐκ τῶν ὁποίων 450 ἀποτελοῦσαν τὸν περίφημο Ἱερὸ Λόχο...». Δὲν λέει «2000 ἀπὸ αὐτούς» ἀλλὰ τοὺς καθορίζει ἁπλῶς ἀριθμητικῶς...
Αὐτὴ εἶναι ἡ «ἀνθ-ελληνική» ἱστορία, ἡ ὁποία διδάσκεται μέσῳ τῆς «ἑλληνικῆς» (ὑποτίθεται) παιδείας, ἐκ-παιδεύοντας τὰ ἑλληνόπουλα σὲ νεοταξίτικες θεωρίες. Ὁ πολίτης Παναγιώτης Παπαγαρυφάλου, Καθηγητὴς τῆς Παντείου, στὸν πρόλογό του γιὰ τὸ ἔργο τοῦ πρώην Πρωθυπουργοῦ Ἀ. Παπαναστασίου «Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ» (ἐκδ. ΚΑΔΜΟΣ), ἔχει ἐπισημάνει τὴν ἀλλεργιογόνο δράση τοῦ ὅρου «ἐθνικός» στὸν ὀργανισμὸ κάθε νεοταξίτη, γράφοντας «...Ὅμως, ἐπειδὴ οἱ ἐπιθετικοὶ προσδιορισμοὶ «Ἐθνικός», «Ἐθνικὴ Ἰδέα» καὶ «Ἔθνος», προκαλοῦν ἀνατριχίλα στοὺς σημερινοὺς ἐρτζὰτς* καὶ ἄκαπνους - κατὰ κανόνα - «προοδευτικούς», θὰ ἤθελα νὰ τοὺς θυμίσω πὼς οἱ Ἀγωνιστὲς τῆς Ἐθνικῆς Ἀντίστασης στηρίχθηκαν στὴν ἰδέα τοῦ Ἔθνους καὶ τοῦ Ἐθνικοῦ τὰ δίσεκτα ἐκεῖνα χρόνια, τοῦ πολύμορφου ἀγῶνος κατὰ τῶν κατακτητῶν...».

Ἀφοῦ λοιπὸν πέρασε αὐτὲς τὶς ἀνιστόρητες ἀπόψεις ἡ νέα τάξη, ἄλλαξε, διὰ τῆς προσφάτως νέας κυβερνήσεως τοῦ ΠΑΣΟΚ, καὶ τὸν τίτλο τοῦ «Ὑπουργείου ΕΘΝΙΚΗΣ Παιδείας» σὲ «Ὑπουργεῖο Παιδείας (χωρὶς τὸ Ἐθνικῆς), διὰ βίου μάθησης καὶ Θρησκευμάτων». Εἶχε προηγηθῇ ἡ κατάργηση τοῦ ὅρου «ΕΘΝΙΚΗΣ» ὡς ἐπιθετικοῦ προσδιορισμοῦ τοῦ «ΠΑΙΔΕΙΑΣ» σὲ κάποια σχολικὰ βιβλία, ἀπὸ τὴν προηγούμενη κυβέρνηση τῆς Νέας Δημοκρατίας. Ὅμως ἡ αὐθαίρετη ἀπάλειψη τοῦ ὅρου «ΕΘΝΙΚΗ» ἀντίκειται στὸ Ἑλληνικὸ σύνταγμα, ὅπως ἔχει ἐπισημάνει ὁ διαπρεπὴς Δικηγόρος Φώτης Π. Κανελλόπουλος.
Συγκεκεριμένα ὁ ἐξαίρετος νομικὸς γράφει: «Τὶς τελευταῖες μέρες ἄκουσα ἀπὸ τὰ διάφορα μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης, ὅτι ὁ νεοεκλεγεὶς Πρωθυπουργὸς κ. Γ. Παπανδρέου, κατὰ τὸν σχηματισμὸ τῆς νέας Κυβέρνησής του, ὕστερα ἀπὸ τὶς ἐκλογὲς τῆς 4-10-2009, κατήργησε ἀπαράδεκτα καὶ πραξικοπηματικὰ τὰ Ὑπουργεῖα Μακεδονίας - Θράκης, Αἰγαίου καὶ Νησιωτικῆς Πολιτικῆς καὶ ἀφαίρεσε ἐπίσης τὸν ἐπιθετικὸ προσδιορισμό, τῆς ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο Ἐθνικῆς Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων καὶ ὥρισε νέα ὀνομασία του ὡς ἑξῆς: «ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ» .
Αὐτά, ὅμως, ποὺ ἔκανε ὁ Πρωθυπουργὸς Γ. Παπανδρέου ἀφ’ ἑνὸς δὲν περιλαμβάνονται στὶς προεκλογικές του ἐξαγγελίες καὶ ἀφ’ ἑτέρου ἡ ἀφαίρεση, διαγραφὴ καὶ κατάργηση τοῦ ἐπιθετικοῦ προσδιορισμοῦ τῆς ΠΑΙΔΕΙΑΣ ὡς ΕΘΝΙΚΗΣ προσκρούει στὴν παράγραφο 2, τοῦ ἄρθρου 16, τοῦ ἰσχύοντος καὶ ἀναθεωρημένου Συντάγματος, ἡ ὁποία ἀναφέρει ρητῶς τὰ ἑξῆς: «...Ἡ Παιδεία ἀποτελεῖ βασικὴ ἀποστολὴ τοῦ Κράτους καὶ ἔχει σκοπὸ ... τὴν ἀνάπτυξη τῆς Ἐθνικῆς καὶ Θρησκευτικῆς Συνείδησης ... τῶν Ἑλλήνων κ.λπ. ...».
Ἔτσι σαφέστατα καὶ κατηγορηματικὰ τὸ Σύνταγμα μὲ τὴν παραπάνω ρητὴ διάταξή του, ἀπαγορεύει τὴν κατάργηση τοῦ Ἐπιθετικοῦ Προσδιορισμοῦ τῆς Παιδείας, δηλαδὴ τῆς ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ἀπὸ τὴν ἀνωτέρω λέξη καὶ ἔννοια.
Γιατὶ ἡ Παιδεία εἶναι ταυτόσημη μὲ τὸ Ἔθνος καὶ Ἔθνος χωρὶς Παιδεία δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξη.
Ἔθνος καὶ Παιδεία εἶναι ἔννοιες διττὲς καὶ βαθιὰ ἀλληλένδετες κι' ὅποιος πολιτικὸς προσπαθεῖ νὰ γκρεμίση τὸ Ἔθνος ἀπὸ τὴν πολιτική του συμπεριφορά, σίγουρα προδικάζει τὸ πολιτικό του τέλος καὶ τὸ σίγουρο γκρέμισμά του ἀπὸ τὴν ἐξουσία».
Σημαντικὲς ἐπισημάνσεις, ποὺ ἀποκαλύπτουν ὄχι μόνο τὸ ἀντεθνικὸν τοῦ ἐγχειρήματος ἀλλὰ καὶ τὴν περιφρόνηση πρὸς τὸν ἑλληνικὸ λαὸ καὶ τὴν ἐθνική του ὑπόσταση.

Ἔχουμε παρατηρήσει ὅτι ὅλα τὰ ἑλληνικὰ συντάγματα, συμπεριλαμβανομένου καὶ τοῦ τελευταίου, στὸ τέλος γράφουν: «Ἡ τήρησις τοῦ παρόντος συντάγματος ἐπαφίεται στὸν πατριωτισμὸ τῶν Ἑλλήνων». Ποιόν πατριωτισμό; Ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται πατριωτισμὸς δὲν ὑπάρχει. Ἂν ὑπῆρχε θὰ πήγαινε ἐμπρὸς ἡ πατρίδα. Θὰ ἐτιμωροῦντο οἱ κλέφτες. Θὰ ἐτηρῆτο τὸ σύνταγμα. Δὲν εἶδα ὅμως κανέναν ἐθνοπατέρα ἐκ τῶν ἐχόντων δύναμη νὰ ἐπηρεάσουν τὴν κυβέρνηση, νὰ εἶπαν «δὲν θὰ ἀνεχθοῦμε καμμία ἀντισυνταγματικὴ συμπεριφορά». Ἀντιθέτως εἶδα μία δουλικὴ ὑποταγὴ στοὺς κομματικοὺς ἀρχηγούς, γιὰ νὰ μὴ χάσουν τὴν θέση τους λόγῳ ἀπειθαρχίας πρὸς τὶς ἀποφάσεις τῶν ἀρχηγῶν. Καὶ ἐκτὸς αὐτῶν ἔχουν καὶ θράσος. Μεγάλο θράσος!
Ἀκοῦμε στοὺς τηλεοπτικοὺς διαύλους ἀλλὰ καὶ στὸ κοινοβούλιο νὰ λένε κάποιοι! «Εἶσαι ἐσὺ περισσότερο πατριώτης ἀπὸ μένα;» Χωρὶς νὰ ἔχουν ἐπιδείξει ἴχνος πατριωτισμοῦ.
Στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα βεβαίως ὁ ὅρος «πατριώτης» δὲν ἐσυναντᾶτο μὲ τὴν ἴδια ἔννοια. Γι’ αὐτὴν ὑπῆρχαν μόνον οἱ ὅροι «φιλόπατρις» καὶ «φιλόπολις». Τὸ Λεξικὸν ΣΟΥΔΑΣ, μάλιστα, χαρακτηριστικῶς ἀναφέρει: «Φιλόπατρις: ὁ φιλόπολις. καὶ τὸ μὲν φιλόπολις κοινόν, τὸ δὲ φιλόπατρις ἀττικόν».
Ὁ Πτολεμαῖος ὁ Γραμματικὸς στὸ ἔργο του «περὶ διαφορᾶς λέξεων», ἐπισημαίνει τὴν διαφορὰ «πολίτου» καὶ «πατριώτου», γράφοντας: «Πολίτης πατριώτου διαφέρει. Πολίτης μὲν γὰρ λέγεταί τινος ὁ ἐκ τῆς αὐτῆς πόλεως ἐλεύθερος ἐλευθέρου, πατριώτης δὲ ὁ τῆς αὐτῆς χώρας δοῦλος δούλῳ. Ἡ γὰρ πατρὶς καὶ ἐπὶ τῆς χώρας λέγεται. Τοῖσι δ’ ἄφαρ πόλεμος γλυκίων γένετ’ ἠὲ νεέσθαι ἐν νηυσὶ γλαφυρῇσι φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν», ποὺ σημαίνει:
«Ὁ πολίτης διαφέρει ἀπὸ τὸν πατριώτη. Διότι πολίτης λέγεται γιὰ κάποιον ἐλεύθερο ὁ ἐκ τῆς ἰδίας πόλεως ἐλεύθερος, ἐνῷ πατριώτης ὁ δοῦλος τῆς ἰδίας χώρας γιὰ τὸν δοῦλο. Διότι ἡ λέξη πατρὶς ἀναφέρεται καὶ στὴν χώρα. π.χ. Κι αἴφνης σ’ αὐτοὺς ὁ πόλεμος ἔγινε γλυκύτερος ἀπὸ τὸν γυρισμὸ μὲ κοῖλα καράβια στὴν φίλη πατρίδα γῆ (= χώρα) [Ὁμήρου Ἰλιάς, ραψωδία Β΄στ. 453-454].
Τὸ ἴδιο ἀναφέρει καὶ ὁ Ἡσύχιος: «πατριώτης· παρὰ Ἀθηναίοις, ὁ βάρβαρος. Καὶ οὐ πολίτης».

Εἶναι βεβαίως γνωστὸ ὅτι ἡ ἀγάπη πρὸς τὴν πατρίδα, ἡ φιλοπατρία, ὁ πατριωτισμός, ὅπως τὸν λένε κάποιοι, τέλος πάντων σήμερα, δὲν κρίνεται ἀπὸ τὰ λόγια ἀλλὰ ἀπὸ τὶς πράξεις. Ὅμως προσφιλὴς πράξη τῶν ἑκάστοτε πολιτικάντηδων (διότι «πολιτικοί» δὲν εἶναι σίγουρα) ἀποτελεῖ ἡ ὑποκειμενικὴ ἐξήγηση μιᾶς φράσεως καὶ ὄχι ἡ ἀντικειμενική, ὅπως εὔστοχα εἶχε τονίσει ὁ μέγας Θουκυδίδης: «Καὶ τὴν εἰωθυῖαν ἀξίωσιν τῶν ὀνομάτων ἐς τὰ ἔργα ἀντήλαξαν τῇ δικαιώσει...»... Γιὰ νὰ δικαιολογοῦν τὶς πράξεις τοὺς ἄλλαζαν ἀκόμη καὶ τὴν σημασία τῶν λέξεων... Καταργοῦν δηλαδὴ τὴν πραγματικὴ σημασία τῆς λέξεως ἀντικαθιστῶντας την μὲ ἄλλη τὴν ὁποίαν καθιερώνουν...
Ὁ Πατριωτισμὸς βεβαίως δὲν εἶναι μόνο στὰ λόγια. Εἶναι καὶ στὴν πράξη. Καὶ παίρνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὰ πρόσφατα μπλόκα τῶν ἀγροτῶν, παίρνω καὶ τὸ θάρρος νὰ δηλώσω ὅτι αὐτὴ δὲν εἶναι πράξη πατριωτισμοῦ. Ἔχοντας τὰ χίλια δίκια οἱ ἀγρότες τὰ χάνουν, προβαίνοντας σὲ πράξεις πλήρως ἀντεθνικὲς καὶ μάλιστα σὲ μία τόσο δύσκολη συγκυρία, ἡ ὁποία χρεώνεται, στὰ πολιτικὰ κόμματα, τὰ ὁποῖα βγαίνοντας ποινικῶς ἀλώβητα λόγῳ παραγραφῆς, παρὰ τὶς πολιτικὲς κλεψιὲς ἢ καλύψεις, ποὺ μεταφράζονται σὲ χρηματιστήριο, δομημένα ὁμόλογα, Ζῆμενς, Βατοπέδιο καὶ πλεῖστα ὅσα ἄλλα, ὁδήγησαν τὴν χώρα στὸ χεῖλος τῆς καταστροφῆς.
Κλείνουν λοιπὸν τὰ τρακτὲρ τοὺς δρόμους, κόβοντας καὶ τὶς τελευταῖες διόδους οἰκονομικῆς προοπτικῆς τῆς Ἑλλάδος, μέσῳ τοῦ ἐμπορίου, ἀλλὰ καὶ ταλαιπωρῶντας τὸν κόσμο ποὺ ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ βρίσκη δρόμους ἀνοικτοὺς καὶ ἀνεμπόδιστους σὲ κάθε διαδρομή. Ἂν θέλανε οἱ ἀγρότες πραγματικὰ νὰ πιέσουν, νὰ ἔρχονταν μὲ 3.000 τρακτὲρ νὰ περικυκλώσουν τὴν βουλὴ καὶ τὸ μέγαρο Μαξίμου, δηλώνοντας ὅτι δὲν πρόκειται νὰ φύγουν ἀπὸ ἐκεῖ ἂν δὲν καθίση ἡ ἁρμοδία ὑπουργὸς νὰ συζητήση γιὰ τὴν ἐπίλυση τῶν προβλημάτων τους. Αὐτὸ εἶναι πατριωτισμός, ὄχι τὸ κλείσιμο τῶν δρόμων, οὔτε ἡ ταλαιπωρία τῶν Ἑλλήνων καὶ τῶν τουριστῶν.
Πατριωτισμὸς δὲν εἶναι νὰ δίνη τὸ κράτος ἰθαγένεια σὲ κάθε λαθρομετανάστη, ποὺ εἰσέρχεται παρανόμως στὴν χώρα μας, ἀλλὰ νὰ δίνη τὸ δικαίωμα τῆς ἐκφράσεως γνώμης γιὰ αὐτὸ στὸν ἑλληνικὸ λαό. Πατριωτισμὸς δὲν εἶναι νὰ παίρνουν τὰ κόμματα χρηματοδότηση ἀπὸ τὰ χρήματα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ γιὰ νὰ κάνουν ἀφίσες, ἀλλὰ νὰ τὰ προσφέρουν στὸν δεινοπαθοῦντα ἑλληνικὸ λαὸ ὡς ἔνδειξη καλῆς θελήσεως. Πατριωτισμὸς δὲν εἶναι νὰ ἀρνοῦνται οἱ βουλευτὲς περικοπὲς στοὺς μισθούς τους, ἀλλὰ νὰ ἐπιδιώκουν ἀκόμη μεγαλύτερες. Πατριωτισμὸς δὲν εἶναι νὰ φορολογῆται μέχρι θανάτου ὁ ἑλληνικὸς λαός. Ὅπως λέει ὁ ἐξαίρετος καθηγητὴς πανεπιστημίου Ἀνδρέας Ἀθηναῖος «ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς δὲν θέλει φορολόγηση. Θέλει φτερὰ γιὰ νὰ ἀναπτύξη τὴν δημιουργικότητά του».
Τί λοιπὸν χαρακτηρίζει μία χώρα ὡς προοδευμένη; Μήπως ἡ ὕπαρξη νόμων; Ὄχι! Τὴν προοδευμένη χώρα τὴν χαρακτηρίζει ἡ τήρηση καὶ ἡ ἐφαρμογὴ τῶν νόμων. Οἱ νόμοι ὅμως στὴν Ἑλλάδα, στὴν πλειοψηφία τοὺς δὲν τηροῦνται καὶ δὲν ἐφαρμόζονται. Τὸ νὰ ἐπαφίεται λοιπὸν «ἡ τήρηση τοῦ παρόντος συντάγματος στὸν πατριωτισμὸ τῶν Ἑλλήνων» εἶναι δῶρον ἄδωρον. Διότι μὴ ὑπάρχοντος πατριωτισμοῦ, δὲν ὑπάρχει καὶ τήρηση συντάγματος. Καὶ τὸ συμπέρασμα εἶναι ἀμείλικτο.
«Ἀκόμα κι ἂν εἶσαι δημοκράτης μπορεῖς κάλλιστα καὶ νὰ παραβιάζης τὸ σύνταγμα».

[*<γερμ. Ersatz (= ὑποκατάστατο)] (τό) ἄκλ. οὐσ. = προϊὸν διατροφῆς ποὺ ἀντικαθιστᾶ ἕνα ἄλλο ἀνώτερης ποιότητας ἀλλὰ ποὺ σπανίζει, ὑποκατάστατο: π.χ. ἐρζὰτς τοῦ καφέ].

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ

(Οι πατριωτικές πράξεις τού Μακρυγιάννη,
ευχές προς τους πολιτικούς για το 2012)


Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου
Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου
Ιστορικού – Συγγραφέως
Αντιπροέδρου τού Συνδέσμου τών Απανταχού Λακώνων «Ο ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ»


Ο Μακρυγιάννης αποτελεί μία μοναδική περίπτωση αγωνιστή και πολιτικού άνδρα στην ιστορία τής επαναστάσεως τού 1821! Με έργο μεγάλο και λόγο μεστό! Με πάθος έκφρασης. Με λόγια γε¬μάτα πειθώ, θέρμη και πίστη, με τα οποία απευθύνεται σε όλους, συμπολεμιστές, άρχοντες και απλό λαό, συμ¬βουλεύοντας για τις ενέργειες σε κάθε μάχη, επαινώντας κάθε σωστή πράξη και καυτηριάζοντας κάθε κακή ενέργεια.
Μετά το τέλος τού πολέ¬μου, στα 1829, ο Μακρυγιάννης σε ηλικία τριάντα δύο ετών, έχοντας ήδη γίνει στρατηγός, θα μάθει γράμματα και θ’ αρχίσει να συγγράφει τα Απομνημονεύματα του. Το γιατί μας το λέει ο ίδιος με μεγάλη ταπεινοφροσύνη και πλήρη επίγνωση της αδεξιότητας του, χαρίζοντας με αυτόν τον τρόπο, όπως ο Θουκυδίδης στο έθνος του ένα «κτήμα ες αιεί». «Δεν έπρεπε να έμπω εις αυτό το έργον ένας α¬γράμματος», γράφει ο Μακρυγιάννης «να βαρύνω τους τίμιους αναγνώστες και μεγάλους άντρες και σοφούς τής κοινωνίας και να τους βάλω σε βάρος, να τους κινώ την πε¬ριέργεια τους και να χάνουν τις πολύτιμες στιμές εις αυτά».
Ο Μακρυγιάννης έχει μία μεγάλη ανάγκη να εκφράσει τα συναισθήματά του Διότι και στον νου και στην καρδιά και στην ψυχή του υπάρχει ένας ελληνικός κόσμος γεμάτος από ιδέες και συναισθήματα, που ψάχνει διέξοδο. Αυτός είναι και ο λόγος που στα ώριμα του χρόνια θα θελήσει να μάθει γράμματα και να κάνει αυτό «το γράψιμο το απελέκητο», ό¬πως ο ίδιος το χαρακτηρίζει.
Ο Μακρυγιάννης έχει την γνώμη πως είχαν γίνει πολλά λάθη στα πολεμικά και μεταπολεμικά χρόνια και από στρατιωτικούς και από πολιτικούς αρχηγούς. Γι’ αυτό και τα τονίζει, όπως τονίζει και τα μεγάλα πολεμικά κατορθώματα τού ελ¬ληνικού λαού, με Θουκυδίδεια σκέψη! «Δια όλα αυτά γράφω εδώ...», επισημαίνει, «δια να χρησιμεύουν αυτά όλα εις τους μεταγενεστέρους και να μάθουν να θυσιάζουν δια την πατρίδα τους και θρησκεία τους περισσότερη αρετή... Χωρίς αρετή και πόνο εις την πατρίδα και πίστη εις την θρησκεία τους έθνη δεν υπάρχουν». Μία συμβουλή προς τους σημερινούς ταγούς, που οι περισσότεροι φαίνεται να την έχουν ξεχάσει!
Ο σκοπός τής συγγραφής τού Μακρυγιάννη είναι πάνω από όλα λοι¬πόν διδακτικός, για να μάθουν οι μεταγενέστεροι όχι μόνο από τα κατορ¬θώματα των προγόνων τους, αλλά και από τα σφάλματα τους. Για τον Μακρυγιάννη, όπως για τον Θουκυδίδη, τα έργα των ανθρώπων πρέπει να χρησιμεύσουν για την παιδεία τού ελληνικού έθνους.
Από πού όμως αντλεί υλικό ο Μακρυγιάννης; Ό,τι γνωρίζει για την αρχαία ελληνική ιστορία, το πιο πιθανό είναι πως τα είχε ακούσει από μορφωμένους τής εποχής του. Από τον Όμηρο ξέρει τον Αχιλλέα. Ξέρει ακόμα λίγους στρατηγούς και λιγότερους πολιτικούς, καθώς και τα ονόματα τού Σωκράτη και του Πλάτωνα.
Κι όμως ο Μακρυγιάννης δεν έμεινε ένας απλός λαϊκός αφηγητής τών πραγμάτων. Στοχάσθηκε βαθιά πάνω στα έργα τού Θεού και των ανθρώπων, με λόγια παρόμοια με των μεγάλων αρχαίων προγόνων μας, τους οποίους όμως δεν γνώριζε, διότι ήταν αγράμματος. Γράφει για παράδειγμα κάπου ο αγνός πατριώτης: «Όσο αγαπώ την πατρίδα μου, δεν αγαπώ τίποτας! Να 'ρθει ένας να μου πει ότι θα πάγει ομπρός η πατρίδα, στέργομαι να μου βγάλει και τα δυο μάτια• ότι, αν είμαι στραβός και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει. Αν είναι η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια να 'χω, στραβός θε να είμαι, ότι σ’ αυτείνη θα ζήσω». Κι όμως, η σκέψη τού Μακρυγιάννη σε αυτό το σημείο είναι ίδια με του Θουκυδίδη, όταν ο Περικλής στον «Επιτάφιο» λέει: «ε¬γώ πιστεύω πως όταν η πόλη προκόβει ως σύνολο, ωφελεί τα άτομα πε¬ρισσότερο παρά όταν τα άτομα σ’ αυτήν ευτυχούν, η ίδια όμως ως σύνο¬λο καταστρέφεται• γιατί όταν ένας πολίτης ευτυχεί ως άτομο, όταν κατα-στραφεί η πατρίδα του, χάνεται κι αυτός το ίδιο μαζί της, ενώ, αν κακοτυχεί μέσα σε μια πόλη που ευτυχεί, σώζεται και ο ίδιος ευκολότερα»... Δεν έχω ακούσει παρόμοια λόγια σήμερα από πολιτικούς, παρά μόνο το παρανοϊκό υπουργικό «δεν με ενδιαφέρει αν χαθούν οι Έλληνες, με ενδιαφέρει να μη χαθεί η πατρίδα!!!», το οποίο βέβαια είναι τελείως διαφορετικό, διότι πολιτεία χωρίς πολίτες είναι μια νεκρή πολιτεία.
Ο Μακρυγιάννης επίσης χρησιμοποιεί την λέξη «αρετή», με την ίδια σημασία και περιεχόμενο που της έδιναν οι αρχαίοι Έλληνες, δηλαδή και την πολεμική και την πολιτική και την ηθική σημασία. Έλεγε συγκεκριμένα κάτι που σήμερα φαντάζει τόσο μακρυνό για να υπάρχει σε στόματα πολιτικών. Την πίστη στον Θεό και την αγάπη στην πατρίδα: «Εσύ, Κύριε, θ’ α¬ναστήσεις τους πεθαμένους Έλληνες, τους απογόνους αυτεινών των περίφημων ανθρώπων, οπού στόλισαν την ανθρωπότη μ’ αρετή. Και με τη δύναμη Σου και τη δικαιοσύνη Σου θέλεις να ξαναζωντανέψεις τους πε¬θαμένους. Και η απόφαση Σου η δίκια είναι να ματαειπωθεί Ελλάς, να λαμπρυνθεί αυτείνη και η θρησκεία τού Χριστού, και να υπάρξουν οι τί¬μιοι και αγαθοί άνθρωποι, εκείνοι οπού περασπίζονται το δίκιον».
Η αγάπη όμως του Μακρυγιάννη δε γνωρίζει όρια, όταν μιλεί για τον απλό λαό, που είχε πάρει μέρος στον Αγώνα, τους αθάνατους Έλληνες, τον ευλογημένο λαό τής Ελλά¬δας, όπως συνεχώς τούς χαρακτηρίζει! «Πατρίς», γράφει «να μακαρίζεις όλους τους Έλληνες, ότι θυσιάστηκαν δια σένα να σ’ αναστήσουνε, να ξαναειπωθείς άλλη μίαν φορά ελεύτερη πατρίδα, οπού ήσουνε χαμένη από τον κατάλογον τών εθνών. Όμως να θυμάσαι και να λαμπρύνεις εκείνους οπού πρωτοθυσιάστηκαν εις την Αλαμάνα πολεμώ¬ντας με τόση δύναμη Τούρκων, κι εκείνους που αποφασίστηκαν και κλείστηκαν σε μια μαντρούλα με πλίθες, αδύνατη, εις το χάνι της Γραβιάς, κι εκείνους οπού λιώσανε τόση Τουρκιά και πασάδες εις τα Βασιλικά, κι ε¬κείνους οπού αγωνίστηκαν σαν λιοντάρια εις την Λαγκάδα του Μακρυνόρου... Αυτείνοι σε ανάστησαν»... Σήμερα αυτούς τούς Έλληνες τους έχουν εξοστρακίσει από την ελληνική ιστορία. Γι’ αυτό ο Νίκος Γκάτσος γράφει στα «κατά Μάρκον» «στην παλιά μας την φυλλάδα (εννοεί παλιοφυλλάδα), που διαβάσαμε ξανά, τέτοιο όνομα, Ελλάδα, δεν υπάρχει πουθενά»!
Όμως σήμερα ζούμε και μία κατάσταση, που θυμίζει πολύ την μεταπελευθερωτική περίοδο. Τότε ο Μακρυγιάννης έβλεπε γύρω του τους παλιούς α-γωνιστές να γυρίζουν στους δρόμους γυμνοί και ξυπόλητοι, και τις χήρες των νεκρών τού πολέμου και τα ορφανά παιδιά τους να ζητιανεύουν. Παρόμοιες εικόνες ζούμε και σήμερα, βλέποντας Έλληνες τους οποίους οι πολιτικοί κατέστρεψαν και τους ανάγκασαν να ζουν στον δρόμο, να ψάχνουν στα σκουπίδια και να τρώνε στα συσσίτια. Όμως τότε ο Μακρυγιάννης έκανε κάτι που σήμερα είναι αδιανόητο για τα πολιτικά κόμματα, (πλην του ΛΑ.Ο.Σ, που συνέβαλε εμπράκτως στο ταμείο τής φτώχειας) και τους πολιτικούς. Αποφάσισε ο σπουδαίος αυτός Έλληνας να βοηθήσει με κάθε τρόπο τον α¬πλό λαό, από τον οποίο προέρχεται και ο ίδιος και για τον οποίο νοιώθει μιαν απέραντη αγάπη. Διότι αυτό το ανώνυμο πλήθος τού ελληνικού λαού κατασπατάλησε την πε¬ριουσία του και την ζωή του για τον Αγώνα χωρίς καμμία ιδιοτέλεια και έφθασε τελικά στο σημείο να δυστυχεί από την ανικανότητα ή και από την αδυναμία τών πολιτικών αρχών να τους παρασταθούν. Τι κάνει λοιπόν ο Μα¬κρυγιάννης; Δεν περιορίζεται μόνο σε λόγια διαμαρτυρίας, όπως πολλοί κάνουν σήμερα υποκριτικά και εκ τού ασφαλούς πολλοί πολιτικοί αλλά για να ανακουφίσει τους πονεμένους αγωνιστές και τις ορφα¬νεμένες οικογένειες, στα 1835 κάνει μιαν αναφορά στην Κυβέρνηση: «Επειδήτις όσοι αγωνίστηκαν πεθαίνουν από την πείναν και την ταλαιπωρίαν, καθώς και χήρες τών σκοτωμένων και παιδιά τους, τον μιστόν ο¬πού μου δίνετε διατάξετε να μου κοπεί όλος και να τον δίνετε εις τους αγωνιστάς και χήρες κι αρφανά τών σκοτωμένων. Αποφασίζω να δικαιώσω τους αδικημένους». Μία φράση που, χωρίς να το γνωρίζει, υπήρχε στα πολιτικά κείμενα και στους επιτάφιους λόγους του 5ου και του 4ου π.Χ. αιώ¬να, που συνεχώς ανέφεραν πως ένα από τα καυχήματα της αθηναϊκής δημοκρατίας ήταν ότι κάθε πολίτης είχε το δικαίωμα να βοηθεί τους αδικημένους. Ο Μακρυγιάννης, όμως, ως πραγματικός δημοκράτης αγωνιστής ο οποίος έχει επίγνωση τών δικαιωμάτων ενός λαού που πολέμησε και τυραννήθηκε, λέει προφητικά... «Από δικαιο¬σύνη διψάγει η πατρίδα και ’λικρίνεια• όποιοι την κυβερνούνε, ο Θεός να τους φωτίσει και να τους οδηγήσει εις αυτό». Και γνωρίζοντας την διαχρονική κοροϊδία τών κυβερνώντων ο Μακρυγιάννης ζητεί συνεχώς να γίνουν νόμοι «στέρεοι και πατρικοί», γνωρίζοντας πως μόνο η ευνομία σώζει τους λαούς. Λέει συγκεκριμένα... «δεν ήθελα χρήματα και βιό, ήθελα σύνταμα για την πατρίδα μου, να κυβερνηθεί με νόμους και όχι με το έτσι θέλω», δείχνοντας με το δάκτυλο αυτούς που σήμερα ψήφισαν τον νόμο «περί ευθύνης υπουργών», αυτούς που αγνόησαν τα σκάνδαλα και αυτούς που μας οδήγησαν με τις άφρονες πράξεις τους στο ΔΝΤ.
Ο πιο σημαντικός όμως στοχασμός τού Μακρυγιάννη, είναι αυτός, με τον οποίο κλείνω τούτες τις σκέψεις και που θα έπρεπε υποχρεωτικά να τον μαθαίνουν τα ελληνόπουλα στα σχολεία, για να γίνει οδη¬γός της μετέπειτα πολιτικής τους ζωής. Κάτι που πρέπει να έχουν στο μυαλό τους και οι πολιτικοί, στους οποίους δίνω ευχή για το νέο έτος να κάνουν πράξη ως τελευταία τους ευκαιρία, την απόδοση δικαιοσύνης, την τιμωρία τών πραγματικών ενόχων και να πάψουν να φροντίζουν μόνο το «εγώ» τους! «Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί και αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμεν αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμε ό¬λοι μαζί, και να μη λέγει ούτε ο δυνατός εγώ, ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς εγώ; Όταν αγωνιστεί μόνος του και φτιάσει ή χα¬λάσει, να λέγει εγώ. Όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λένε εμείς. Είμαστε εις το εμείς και όχι εις το εγώ!»...

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ, ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ

Οι βασικές επιδιώξεις των αρχαίων ελληνικών πόλεων – κρατών
ως υπόδειγμα για την δεινοπαθούσα σήμερα Ελλάδα.



Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου
Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου
Ιστορικού – Συγγραφέως
Αντιπροέδρου τού Συνδέσμου τών Απανταχού Λακώνων «Ο ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ»


Είναι γνωστόν ότι οι ενώσεις πόλεων κρατών στην αρχαία Ελλάδα έγιναν σε περιόδους κρίσεως και παρακμής τους και υπό τον φόβο μιας επικείμενης υποταγής σε μια ισχυρότερη δύναμη. Έτσι δημιουργήθηκαν για παράδειγμα οι συμπολιτείες. Η αποδυνάμωση του θεσμού τής πόλης-κράτους και η επιδίωξη των βα¬σιλέων τής Μακεδονίας να επεκταθούν προς τον νότο ήσαν οι αιτίες που οδήγησαν τότε πολλές πόλεις, ιδιαίτερα απομονωμένων περιοχών, να προχω¬ρήσουν στην συγκρότηση ομοσπονδιακών κρα¬τών, όπως η Αχαϊκή και η Αιτωλική συμπολιτεία.
Αυτό όμως δεν σήμαινε ότι η κάθε πόλη έπρεπε να χάσει μέρος τής εθνικής της κυριαρχίας, όπως έγινε σήμερα με την Ευρωπαϊκή Ένωση και πέρασε ως διάταξη στο σύνταγμα τής χώρας!
Οι πολίτες στην αρχαία Ελλάδα είχαν τρεις βασικές επιδιώξεις που παράλληλα αποτε¬λούσαν και προϋποθέσεις ύπαρξης της πόλης - κράτους: Αυτές ήσαν η ελευθερία, η αυτονομία και η αυτάρκεια. Οι πολίτες δηλαδή αγωνίζονταν για την ανεξαρτησία τους υπερασπίζοντας την ελευ¬θερία της πόλης, συνέβαλλαν στην διακυβέρνηση με νόμους, που οι ίδιοι είχαν θεσπίσει για να επι¬τύχουν την αυτονομία της και συμμετείχαν στην παραγωγή για να καλύψουν τις ανάγκες τους και να ενισχύσουν την αυτάρκεια της πόλης τους.
Η επιβίωση και η εξέλιξη κάθε πόλης - κράτους ήταν άμεσα συνδεδεμένη με τις τρεις αυτές βασικές επιδιώ¬ξεις τών πολιτών της. Οι επιδιώξεις αυτές, αν και ήσαν τότε τροχοπέδη για την οργάνωση των Ελλήνων σε ενιαίο κράτος, εν τούτοις απετέλεσαν την γενε¬σιουργό δύναμη των επιτευγμάτων και της πολι¬τισμικής τους πορείας. Είναι φανερό ότι ο συνε¬χής αγώνας των πολιτών των ελληνικών πόλεων-κρατών, που αποσκοπούσε στην εξασφάλιση της ελευθερίας, της αυτονομίας και της αυτάρκειας της πόλης τους, ήταν ένα κίνητρο που οδηγούσε τότε σε μία ιδιαίτερη μορφή πατριωτισμού. Σήμερα όμως αυτές οι τρεις σημαντικές επιδιώξεις θα μπορούσαν όχι μόνο να σώσουν την Ελλάδα αλλά και να την καταστήσουν ισχυρή και υπερήφανη. Ας δούμε όμως τι σημαίνουν όμως οι τρεις αυτές λέξεις, προτού δούμε την ιδιαίτερη χρήση τους ως οδηγών επιτυχίας ενός κράτους.
Η λέξη «ελευθερία» είναι μέρος τών βασικών συστατικών τού DNA των Ελλήνων. Επειδή σήμερα όλοι ομιλούν για ειρήνη, έχουμε να τονίσουμε ότι η Ειρήνη είναι μία ιδεατή κατάσταση, η οποία για να υπάρξει, απαιτεί να υφίστανται κάποιες προϋποθέσεις. Οι Έλληνες το γνώριζαν. Γνώριζαν ότι «Ειρήνη είναι ακήρυχτος πόλεμος»... καθώς και ότι «αν θέλεις ειρήνη να προετοιμάζεσαι για πόλεμο». Η ειρήνη λοιπόν είναι μία κατάσταση, η οποία επιβάλλεται από κάποιον ισχυρό ακριβώς λόγω της δυνάμεώς του. Είναι γνωστή η «Pax Minoica», την αρχαία εποχή, η «Pax Romana» την Ρωμαϊκή περίοδο, και σήμερα η περίφημη «Pax Americana». Όμως η καταξίωση έρχεται μέσα από τον αγώνα για την Ελευθερία, η οποία είναι η πεμπτουσία τού Αγώνα εναντίον τού δυνατού! «Αν η ειρήνη είναι το παν, τότε γιατί πολεμάμε για ελευθερία» έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Οι Έλληνες δεν αγωνίζοντο λοιπόν για την ειρήνη αλλά μόνο για την ελευθερία. Αν είχαμε ελευθερία είχαμε και ειρήνη.
Γι’ αυτό και ο Εθνικός Ύμνος τής Ελλάδος είναι «Ύμνος προς την Ελευθερία» και όχι «Ύμνος προς την Ειρήνη»! Το σύνθημα του Ρήγα την περίοδο τής τουρκοκρατίας ήταν «Ελευθερία ή Θάνατος» και όχι «Ειρήνη ή Θάνατος»... Μόνο για τους Μανιάτες το σύνθημα ήταν «Νίκη ή Θάνατος», και τούτο διότι η Ελευθερία για τους Μανιάτες ήταν δεδομένη, εφ’ όσον δεν υποτάχθηκαν ποτέ.
Η λέξη «Ελευθερία», λένε τα λεξικά, σημαίνει την ανεξαρτησία από κάθε βία ή επίδραση και κατ’ επέκταση την εθνική ή πολιτική ανεξαρτησία, την αυτοτέλεια: Σήμερα έχουν δώσει στην λέξη ιδιαίτερες ερμηνείες που δεν αντιπροσωπεύουν την ουσιαστική σημασία της. Για παράδειγμα τα λεξικά αναφέρουν ότι «ελευθερία» σημαίνει το σύνολο τών δικαιωμάτων τού πολίτη σύμφωνα με τα συνταγματικά θέσμια, την άνεση και ευκινησία αλλά και την έλλειψη ηθικού περιορισμού.
Όμως η λέξη «ελευθερία» προέρχεται από τον μέλλοντα «ελεύσομαι», τού ρήματος «έρχομαι». Το Γουδιανό Ετυμολογικό Λεξικό μας πληροφορεί ότι «ελευθερία• από του εάν ελεύθεσθαι ούπερ αν εθέλη τις, ο εστιν έρχεσθαι όπου βούλεται». Υπάρχει όμως μία διαφορά. Ο μέλλων «ελεύσομαι» τού ρήματος «έρχομαι» σημαίνει «θα έλθω». Επομένως «ελευθερία» είναι αυτή που «θα έλθει». Και «θα έλθει», μόνον εάν ο άνθρωπος αγωνισθεί για να την κατακτήσει. Ο εκ των εθνικών ποιητών Ανδρέας Κάλβος όμως είχε γράψει: «θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία». Και πράγματι. Για να έχεις Ελευθερία, πρέπει να έχεις Αρετή! Σήμερα λοιπόν η Ελευθερία που κατακτήθηκε με αγώνες, αγώνες αιματηρούς, έχει κατοχυρωθεί συνταγματικά! Πέρασε όμως στο άλλο άκρο. Ελευθερία σημαίνει ότι τα δικαιώματά σου σταματούν εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα τών άλλων και το αντίστροφο! Αυτό δεν τηρήθηκε. Η ασυδοσία πήρε την θέση τής υπέρτατης αυτής αξίας των Ελλήνων. Αλλά και αυτή ταύτη η έννοια τής Ελευθερίας έπεσε σε δεύτερη μοίρα στην συνείδηση τών ταγών τής πατρίδος μας. Περιόρισαν την ελευθερία των Ελλήνων για το καλό, υποτίθεται, της ενότητος τής Ευρώπης. Η πρώτη λοιπόν επιδίωξη τών σημερινών Ελλήνων πρέπει να είναι η επανάκτηση της Ελευθερίας τους, της αρετής δηλαδή που θα τους επιτρέπει να δρουν και να εκφράζονται χωρίς περιορισμούς από άλλους αλλά και χωρίς ασυδοσία από τους ίδιους!
Η αυτονομία είναι η δεύτερη κατά σειράν επιδίωξη τής αρχαίας πόλης. Είμαι αυτόνομος σημαίνει ότι κυβερνώμαι μόνος μου. Τα λεξικά λένε ότι αυτονομία είναι η διακυβέρνηση μιας χώρας ή μιας περιοχής, με δικούς της νόμους, χωρίς αλλότριες επιρροές ή επεμβάσεις, γενικά η ανεξαρτησία. Σήμερα αυτή η ιδιότητα έχει δεσμευθεί από τις συνθήκες τής Ευρωπαϊκής Ένωσης, και δυστυχώς όχι αμοιβαία, εφ’ όσον οι δυνατοί επιβάλλουν ό,τι θέλουν στην Ελλάδα. Και αφού την εξάρτησαν πρώτα οκονομικά, στην συνέχεια την εξάρτησαν και πολιτικά, μιας και η απαίτηση παραχώρησης μέρους τής εθνικής κυριαρχίας σημαίνει ότι ούτε ελεύθεροι είμαστε πια, ούτε ανεξάρτητοι.
Η αυτάρκεια, η τρίτη δηλαδή επιδίωξη, είναι η κατάσταση εκείνου που επαρκεί στις ανάγκες του, η οικονομική ανεξαρτησία, το να έχει κάποιος κάθε τι που χρειάζεται, χωρίς να εξαρτάται σε τίποτε από άλλον! Η αυτάρκεια επομένως είναι η σημαντικώτερη παράμετρος για την ανεξαρτησία μιας χώρας. Όταν έχεις όσα σου χρειάζονται, τότε δεν έχεις ανάγκη οικονομική από κανέναν. Και όταν δεν εξαρτάσαι οικονομικά, δεν εξαρτάσαι και πολιτικά.
Η Ελλάδα είναι μία ευλογημένη χώρα! Έχει τα πάντα! Από το απλούστερο προϊόν μέχρι το πιο σπάνιο ορυκτό! Έχει ακόμη θάλασσα, ήλιο, υπέροχο κλίμα, ιστορία, πολιτισμό! Έτσι, αυτοί που είχαν βάλει στο μάτι την πατρίδα μας, την οδήγησαν διά των ταγών της στην απώλεια της αυτάρκειάς της. Πρώτα κατέστρεψαν την γεωργία και την κτηνοτροφία. Ανάγκασαν τους Έλληνες διά των επιδοτήσεων να σταματήσουν να δουλεύουν και να παραχωρήσουν την δυνατότητα συγκομιδής τής σοδειάς τών χωραφιών τους στους αλλοδαπούς. Κατέστρεψαν ακόμη και κάθε άλλη παραγωγική πηγή. Την ναυτιλία, και τα κεφάλαια σε συνάλλαγμα των ναυτικών μας! Την βιομηχανία με το σκόπιμο κλείσιμο κάθε μεγάλης επιχείρησης κ.λπ.
Για να μπορέσει λοιπόν σήμερα η Ελλάδα να ορθοποδήσει θα πρέπει να επαναπροσδιορίσει αυτές τις τρεις επιδιώξεις των προγόνων μας. Να ξαναγίνει ελεύθερη. Αυτό θα το επιτύχει πετώντας από πάνω της τις εξαρτήσεις! Στην συνέχεια να επιδιώξει να γίνει πάλι ουσιαστικά ανεξάρτητη, χωρίς αλλότριες επιρροές ή επεμβάσεις. Κυρίως όμως τα δύο προηγούμενα θα τα επιτύχει αν ξαναγίνει αυτάρκης. Με παραγωγή, γεωργία, κτηνοτροφία, ναυτιλία, βιομηχανία, τουρισμό και ενέργεια. Έτσι, όταν η Ελλάδα ξαναγίνει αυτάρκης δεν θα έχει ανάγκη να ζει, όπως σήμερα, με δανεικά, ακόμη και για τις βασικές της ανάγκες διατροφής. Προϋπόθεση όμως για την επιτυχία όλων των προηγουμένων είναι να εκλεγούν στην πατρίδα μας οι ηγέτες, που θα έχουν κλεισμένη στην καρδιά τους την Ελλάδα και θα νοιώσουν το μεγαλείο της. Έτσι η πατρίδα μας θα μεγαλουργήσει και πάλι! Αλλά η επιλογή αυτών των αξίων ηγετών είναι υπόθεση αποκλειστικά δική μας και της πολιτικής μας απόφασης. Δηλαδή της ψήφου μας!

Ο ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ, ΟΔΗΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΤΑΓΩΝ

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου
Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου
Ιστορικού – Συγγραφέως
Αντιπροέδρου τού Συνδέσμου τών Απανταχού Λακώνων «Ο ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ»




Μία λέξη, η οποία κατά κόρον κυριαρχεί σήμερα στο λεξιλόγιό μας είναι η λέξη «ανάγκη». «Βρισκόμαστε σε οικονομική ανάγκη», «ανάγκη να ληφθούν μέτρα», «αναγκαζόμαστε να αλλάξουμε τρόπο ζωής» κ.λπ. Είναι γνωστή η φράση «ανάγκα και θεοί πείθονται». Κι όμως, πρέπει να προσδιορίσουμε λίγο τις πραγματικές ανάγκες σε σχέση με την διαχείριση αυτών από τους ηγέτες. Οδηγός σε αυτήν την έρευνα θα είναι ο μέγας ιστορικός Θουκυδίδης και τα συμπεράσματα που βγαίνουν από το εξαίρετο έργο του!
Βασική δύναμη, λοιπόν, για τον Θουκυδίδη, από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς είναι η ανάγκη. Αυτή κατευθύνει κάθε ενέργεια τού ατόμου και επηρεάζει ως έναν βαθμό την έκβαση των γεγονότων. Βεβαίως υπάρχουν και άλλες αιτιώδεις σχέσεις γεγονότων που παίζουν ρόλο στην ιστορία. Ο Θουκυδίδης, όμως, αναλύει την έννοια τής ανάγκης πολύ αναλυτικά και θα πρέπει να εξετάσουμε το περιεχόμενό της για να κατανοήσουμε και πώς μπορούμε να αντιδράσουμε σήμερα! Φορείς των ιστορικών γεγονότων είναι τα άτομα, τα οποία όμως δεν ενεργούν ανεξάρτητα το ένα από το άλλο. Ανά¬μεσα τους υπάρχει η αναγνωρισμένη από όλους προσωπικότητα, που κα¬τευθύνει τις ενέργειες τών πολλών. Και ανάμεσα σε κάθε ομάδα ξεχωρίζει πάντο¬τε ο ένας, ο η¬γέτης.
Ο ηγέτης είναι αυτός που αποφασίζει για την τύχη τού λαού του. Ανάμεσα στα γνωρίσματα τού αξίου ηγέτη είναι η σωφροσύνη και η ορθή εκτίμηση των καταστάσεων, διότι ο πραγματικά άξιος ηγέτης άγει, δεν άγεται... (ου γαρ αισχρόν είναι Αθηναίους ναυτικώ μετά καιρού υποχωρήσαι, αλλά και μετά οτουούν τρόπου αίσχιον ξυμβήσεσθαι ήν ησσηθώσιν... 8, 27, 3).
Η τύχη τών πολιτικών ηγετών εξαρτάται πολύ από τα γεγονότα. Η ε-πιτυχία ενισχύει και εξυψώνει το γόητρο τους, ενώ η αποτυχία συνεπάγε¬ται κλονισμό τής θέσης τους. Σήμερα, έχουν όλοι ομολογήσει ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο! Οικονομικό μεν, αλλά πόλεμο. Με καταστροφές, απώλειες, θανάτους και αγώνα! Οι ηγέτες πρέπει να σταθμίζουν πάντοτε τα γεγονότα, και να μη ρίχνουν τους λαούς τους σε αλόγι¬στους κινδύνους. Επειδή, όμως, σε πολεμικές περιόδους, δεν συμβαίνουν μόνο επιτυχίες, αλλά και αποτυχίες, η κοινή γνώμη, η οποία ενδιαφέρεται μόνο για το αποτέλεσμα, είναι έτοιμη να κατα¬λογίσει ευθύνες στους ηγέτες για κάθε αποτυχία. Δημιουργείται γύρω τους ένα κλίμα κατάλληλο για την συκοφαντία και την διαβολή. Η επισφαλής θέ¬ση τών ιθυνόντων είναι απόρροια των περιστάσεων. Κατά ιστορική αναγ¬καιότητα το πλήθος ζητεί υπευθύνους για τις εναντιότητες της τύχης και απονομή δικαιοσύνης. Οι η¬γέτες είναι ο στόχος. (πολέμου δε καθεστώτος αεί ανάγκην είναι τους προύχοντας από των ξυμφορών διαβάλλεσθαι... 5, 17, 1) Οι ανάξιοι ηγέτες, βέβαια, πρέπει να οδηγούνται στην Δικαιοσύνη και να τιμωρούνται! Όμως ο καλός ηγέτης, ακριβώς επειδή είναι άξιος, ξέρει να σταθμίζει τις ενέργειες του και να φυλάγεται από την ανασφάλεια.
Γεγονότα σημαντικά εξαναγκάζουν κάποτε έναν λαό να αλλάξει τρό¬πο ζωής. Αυτό έγινε και σήμερα. οπότε είναι επιτακτική ανάγκη να βρούμε νέους προσανατολισμούς. Αν αυτοί είναι ορθοί, τότε με¬ταβάλλεται προς το καλλίτερο ο τρόπος ζωής ενός λαού και η πατρίδα του μεγα¬λουργεί! Οι Αθηναίοι π.χ. αναγκάσθηκαν από την φορά των πραγμάτων να στραφούν προς την ναυτική ζωή και έφθασαν σε μεγαλείο μοναδικό. Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι αρκεί ο λαός να βρει τον κατάλληλο ταγό του, για να του δείξει τον δρόμο. Την ανάγκη τής αλλαγής και της προσαρμογής μόνον οι εκλεκτοί την βλέπουν, την προβάλλουν και την επιβάλλουν στους πολλούς, όπως τονίζει και ο Γύλιππος στους Συρακουσίους (7, 21, 3). Πάντως όποιος ασκεί ηγεμονία πάνω σε συμμάχους, γίνεται σταδιακά απεχθής. Αυτό πρέπει να το γνωρίζουν σήμερα οι ευρωπαίοι δανειστές και να επαναπροσδιορίσουν τις λανθασμένες αποφάσεις τους. Οι λαοί δεν ανέχονται την υποτέλεια. Ζητούν ανεξαρτησία και ισοτιμία...(και ει τότε υπομείναντες διά παντός απήχθεσθαι εν τη ηγεμονία, ώσπερ ημείς, ευ ίσμεν μη αν ήσσον υμάς λυπηρούς γενομένους τοις ξυμμάχοις και αναγκασθέντας αν ή άρχειν εγκρατώς ή αυτούς κινδυνεύειν... 1, 76, 1).
Όταν ο πόλεμος γίνεται αναπόφευκτος για έναν λαό, τότε ο λαός αυ¬τός πρέπει να αναλαμβάνει τον πόλεμο με θέληση και αποφασισμένος να τον κερδίσει. Έτσι ελαττώνεται η επιθετική ορμή τού εχθρού και εξυψώνεται το γόητρο εκείνου, ο οποίος κατ’ ανάγκην είναι αποφασισμένος να πολεμήσει (ειδέναι δε χρή ότι ανάγκη πολεμείν, ήν δε εκούσιοι μάλλον δεχώμεθα, ήσσον εγκεισομένους τους εναντίους έξομεν... 1, 144, 3). Σε κάθε πόλεμο ο αιφνιδιασμός είναι βασικός παράγοντας επιτυχίας ή α-ποτυχίας. Όποιος βρίσκεται και ψυχολογικά και υλικά απροετοίμαστος για πόλεμο και δέχεται αυτόν αιφνιδιαστικά, μειονεκτεί σοβαρά. Αν για παράδειγμα, εμείς, την στιγμή τού πρώτου σοκ κάναμε μια κίνηση να φύγουμε από το ευρώ, πριν δηλαδή ο Γ.Α. Παπανδρέου μας οδηγήσει στο ΔΝΤ, θα είχαμε πλεονέκτημα αιφνιδιασμού απέναντι στην Ευρώπη. Όσο επικίνδυνος είναι ο αιφνιδιασμός στις πολεμικές συγκρούσεις για τον αιφνιδιαζόμενο, τόσο ευεργετικός είναι για εκείνον που τον δημιουργεί. Μονάχα η γενναιότητα μπορεί να τον αντισταθμίσει, όταν μάλιστα συνδυάζεται με πολεμική εμπειρία (6, 69, 1). Στην σύγκρουση αποφασιστικό ρόλο παίζει πάντοτε το ψυχικό σθένος, με το οποίο ρίχνεται ο αγωνιστής στην μάχη. Μία ισχυρή διάθεση για την νίκη θα φέρει θετικό αποτέλεσμα. Εξ άλλου η ίδια η λέξη νίκη, σημαίνει την επιτυχία, που ξεκινά από το εύψυχον! Το δίλημμα ανάμεσα στην ήτ¬τα και στην νίκη οπλίζει με θάρρος τον κάθε αγωνιζόμενο. Έτσι μονάχα κερδίζονται οι αποφασιστικής σημασίας νίκες... Με την αρετή τής ψυ¬χής και το ηθικό φρόνημα... (τής τε ούν υμετέρας αυτών αξίας μνησθέντες επέλθετε τοίς εναντίοις προθύμως, και την παρούσαν ανάγκην και απορίαν φοβερωτέραν ηγησάμενοι τών πολεμίων... 6, 68, 4).
Όταν η ελευθερία ενός λαού κινδυνεύει, τότε ο λαός αυτός οπλίζεται με όλη την δύναμη του, για να εξουδετερώσει τον επιτιθέμενο. Και οι δύο μάχονται με πείσμα. Ο επιτιθέμενος φοβάται την αντεκδίκηση και γίνεται μανιώδης. Αυτός που δέχεται την επίθεση γίνεται σκληρός τιμωρός, όταν γλυτώσει από τον κίνδυνο. Ο αμυνόμενος έχει ως ηθικό έρεισμα το δικαίω¬μα τής υπεράσπισης της σωτηρίας του. Και πάνω σ’ αυτό στηρίζει και τον αγώνα του και την σκληρότητά του απέναντι στον αντίπαλο στην περίπτωση που θα καταβάλει αυτόν... (μάλιστα δε οι μη ξυν προφάσει τινά κακώς ποιούντες επεξέρχονται και διολλύναι, τον κίνδυνον υφορώμενοι τού υπολειπομένου εχθρού· ο γαρ μη ξυν ανάγκηι τι παθών χαλεπώτερος διαφυγών τού από της ίσης εχθρού... 3, 40, 6).
Αυτοί που αγωνίζονται για την τιμή τής πατρίδας τους αναγκάζονται να δέχονται τις αντιξοότητες τής τύχης με καρτερία και να αντιμετωπίζουν τον εχθρό με ανδρεία. Το 1940 - 45, π.χ. οι Έλληνες, όταν μας επετέθησαν Ιταλοί και Γερμανοί, δεν αυτοκτονούσαν, όπως αυτοκτονούν σήμερα, αλλά οργανώθηκαν, αντιστάθηκαν και νίκησαν! Στις πολεμικές συγκρούσεις βέβαια δεν είναι όλα κατ’ ανάγκην ευνοϊκά για τους αγωνιζόμενους. Ο εχθρός δεν είναι πάντοτε εύ¬κολος αντίπαλος, γεγονός το οποίο πρέπει να γνωρίζει όποιος αναλαμβάνει αγώνα για την τιμή και το μεγαλείο τής πατρίδας. Η μεγαλωσύνη του εξαρτάται από την ψυχική δύναμη, με την οποία οπλίζεται και ρίχνεται στον κίνδυνο. Την ώρα τής πάλης δοκιμάζε¬ται η αρετή του. Το θάρρος, η καρτερία, η γενναιότητα τρέφονται από τον κίνδυνο. Όποιος λυγίζει, χάνει τον σκοπό τής ύπαρξής του, ο οποίος βρί¬σκεται στον συνεχή αγώνα για ελευθερία (φέρειν δε χρή τά τε δαιμόνια αναγκαίως τά τε από των πολεμίων ανδρείως· ταύτα γαρ εν έθει τήδε τη πόλει πρότερόν τε ήν νυν τε μη εν υμίν κωλυθή... 2, 64, 2).
Για να εξουδετερώσει ο κάθε νικητής την έχθρα τού νικημένου, ένας τρόπος υπάρχει και λέγεται «μεγαλοφροσύνη». Αυτή, μαζί με την επιείκεια εξασφαλίζει την ειρήνη και όχι ο καταναγκασμός. Η επιβολή καταναγκαστικών μέτρων από τον νικητή είναι επισφαλής τρόπος επικράτησης, διότι η βία γεννά πάντα την αντίδραση. Η σπίλωση της ανθρώπινης αξιοπρέ¬πειας προκαλεί εξέγερση κατά του καταναγκασμού... (νομίζομέν τε τας μεγάλας έχθρας μάλιστ’αν διαλύεσθαι βεβαίως, ουκ ήν ανταμυνόμενός τις και επικρατήσας τα πλείω τού πολέμου κατ’ ανάγκην όρκοις εγκαταλαμβάνων μη από τού ίσου ξυμβή, αλλ’ήν παρόν το αυτό δράσαι προς το επιεικές και αρετήι αυτόν νικήσας παρά ά προσεδέχετο μετρίως ξυναλλαγή... 4, 19, 2).
Ας το έχουν αυτό υπ’ όψιν τους οι φαινομενικά νικητές ευρωπαίοι δανειστές! Ο Έλληνας στην διαδρομή της ιστορίας νίκησε απείρως ισχυρότερους από τους σημερινούς «λαπάδες» τής διεθνούς οικονομικής πολιτικής. Αν ο Έλληνας καταλάβει την δύναμή του, αποκόψει τον ομφάλιο λώρο με τον δικομματισμό και αποφασίσει να συνειδητοποιήσει τον ιστορικό του προορισμό και να εργασθεί πραγματικά, είναι βέβαιον ότι θα μεγαλουργήσει ξανά. Αν όμως παραμείνει, όπως σήμερα επαίτης, χατζηαβατικός οσφυοκάμπτης και παθητικός τηλεθεατής των τουρκικών σήριαλ, τότε είναι βέβαιον ότι ο πάτος δεν θα είναι πλέον ούτε αυτός αρκετός!

ΕΠΙ ΑΣΠΑΛΑΘΩΝ .Σκέψεις περί της Νεμέσεως επί των ανευθύνων πολιτικών πράξεων

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου
Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου
Ιστορικού – Συγγραφέως
Αντιπροέδρου τού Συνδέσμου τών Απανταχού Λακώνων «Ο ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ»


Με αφορμή τις θλιβερές εικόνες, τις σχετικές με τον θάνατο, το λιντσάρισμα και την διαπόμπευση τού δικτάτορα τής Λιβύης Μουαμάρ Γκαντάφι, οδηγήθηκα σε κάποιους συνειρμούς, που ήλθαν αυθόρμητα στον νού μου και έχουν σχέση με μία περικοπή τού Πλάτωνος, η οποία απετέλεσε αφορμή και για την γραφή ενός ποιήματος τού νομπελίστα ποιητή μας Γιώργου Σεφέρη σχετικού με την τιμωρία τών τυράννων με τίτλο «επί ασπαλάθων»!
Η λέξη «τύραννος» αρχικά σήμαινε «βασιλιάς». Αυτή την σημασία, μάλιστα, έχει στον Οιδίποδα. Με τον καιρό η σημασία της εκπίπτει και «τύραννος» είναι αυτός που καταλαμβάνει την εξουσία με την βία και την ασκεί με σκληρό και βάναυσο τρόπο, με αυθαιρεσίες και παρανομίες. Αυτή την σημασία έχει η λέξη στον Πλάτωνα. Και σήμερα, όμως, τα λεξικά για την ερμηνεία τής λέξεως είναι σαφή! «Τύραννος» = ο άρχοντας που κυβερνά αυθαίρετα και απολυταρχικά | (μεταφορικά) = καταπιεστής.
Η σκέψη μου οδηγήθηκε στην κατάσταση που βιώνουμε σήμερα. Μία κυβέρνηση, η οποία εξελέγη δημοκρατικά μεν, λέγοντας, όμως, κατάφορα ψέματα δε, καταπιέζει τον ελληνικό λαό με ένα σωρό μέτρα, χωρίς να τον ρωτήσει και κυρίως αρνούμενη να δει την πραγματικότητα. Ότι δηλαδή ένας λαός πλήττεται συνεχώς, χάνει την εργασία του, όποιος έχει ακόμη εργασία διαπιστώνει ότι μειώνεται δραματικά ο μισθός του, τα δάνεια και οι υποχρεώσεις τού κάθε νοικοκυριού καθίστανται πλέον δυσβάστακτες και η κυβέρνηση ενδιαφέρεται μόνο για την παραμονή της στην εξουσία! Αρνείται να την παραδώσει, παρ’ όλο που έχει χάσει την λαϊκή, αλλά στην ουσία και την κοινοβουλευτική στήριξη! Κυβερνά δηλαδή αυθαίρετα, καταπιεστικά. Πώς λοιπόν να την ονομάσουμε; Ποια ιδιότητα να της προσδώσουμε; Μοιραία έρχεται και ξανάρχεται στο μυαλό μου ο ορισμός του λεξικού. Και ο Αρδιαίος, στην περικοπή τού Πλάτωνος και του Σεφέρη!
Βασική προϋπόθεση για να καταλάβει κάποιος το νόημα τών κειμενικών περικοπών τών αρχαίων προγόνων μας είναι να έχει παιδεία. Παιδεία ελληνική! Διότι τα φιλοσοφικά συμπεράσματα είναι αποτελέσματα όχι μόνο ειδικών γνώσεων αλλά και ελληνικού ήθους!
Ο Αρδιαίος, σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Πλάτων στην «Πολιτεία», ήταν τύραννος σε μια πόλη της Παμφυλίας (περιοχής της Μ. Ασίας). Ανάμεσα σε πολλά ανοσιουργήματα που διέπραξε, σκότωσε τον πατέρα του και τον μεγαλύτερο αδελφό του γι’ αυτό και τιμωρήθηκε πολύ σκληρά στον κάτω κόσμο, μαζί με άλλους τυράννους και άδικους ανθρώπους. Αφού όλοι αυτοί εξέτισαν την καθιερωμένη ποινή, καθώς έβγαιναν
στο φως, το στόμιο τής εξόδου δεν τους δεχόταν και έβγαζε ένα μουγκρητό. Εκείνη
την στιγμή κάποιοι άνδρες άγριοι και γεμάτοι φωτιά, οι οποίοι ήσαν εκεί και ήξεραν
την σημασία τού μουγκρητού, έδεσαν τα χέρια, τα πόδια και το κεφάλι τού Αρδιαίου
και των άλλων, τους έριξαν κάτω, τους έγδαραν και στην συνέχεια άρχισαν να τους σέρνουν έξω από το δρόμο πάνω στους αγκαθωτούς ασπαλάθους πηγαίνοντάς τους στα Τάρταρα, στην άβυσσο τής αιώνιας τιμωρίας, που βρίσκεται πιο βαθιά από τον Άδη•
και εξηγούσαν στους περαστικούς διαβάτες γιατί τα παθαίνουν αυτά ο Αρδιαίος και οι άλλοι και γιατί θα πάνε στον Τάρταρο. [«Ενταύθα δη άνδρες, έφη, άγριοι, διάπυροι ιδείν, παρεστώτες και καταμανθάνοντες το φθέγμα, τους μεν διαλαβόντες ήγον, τον δε Αρδιαίον και άλλους συμποδίσαντες χείράς τε και πόδας και κεφαλήν καταβαλόντες και εκδείραντες, είλκον παρά την οδόν εκτός επ’ασπαλάθων κνάμπτοντες, και τοις αεί παριούσι σημαίνοντες ών ένεκά τε και ότι εις τον Τάρταρον εμπεσούμενοι άγοιντο» (Πλάτωνος «Πολιτεία», 615d)].
Την περικοπή αυτή χρησιμοποιεί ως κινητήρια δύναμη και ο Σεφέρης, στο ποίημά του με τίτλο «επί ασπαλάθων». Είναι μάλιστα πολύ παραστατικός ως προς την περιγραφή τής τιμωρίας τού Αρδιαίου, στην οποία προσδίδει μια κλιμακούμενη ένταση, που ξεκινάει από το απλό δέσιμο τού ενόχου, για να φθάσει ως το πλήρες κουρέλιασμα του:

τον έδεσαν χειροπόδαρα
τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπαλάθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο κουρέλι.

Φράσεις τού ποιήματος, όπως, "(οι ασπάλαθοι) δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια" καταδεικνύουν σαφώς ότι θέμα τού ποιήματος είναι η τιμωρία τού πανάθλιου Τυράννου Αρδιαίου, απώτερος όμως στόχος είναι η υπόδειξη τού τρόπου, με τον οποίο πρέπει να τιμωρούνται και οι σύγχρονοι τύραν¬νοι: να συρθούν δηλαδή και αυτοί «επί ασπαλάθων». Για την απονομή τιμωρίας λοι¬πόν υπάρχουν οι ασπάλαθοι, αφού φυτρώνουν ακόμη στην ίδια περιοχή και δεί¬χνουν έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια, όπως μερικά ζώα, σε στιγμές που δείχνουν απειλητικά τα δόντια ή τα νύχια τους σε στάση επιθετικής ετοιμότητας. Τα αγκάθια λοιπόν είναι πρόθυμα για τον ρόλο που θα διαδραματίσουν. Είναι μάλιστα μυτερά και σκληρά σαν βελόνια. Θα προξενήσουν έτσι πιο βαθιά οδύνη στους τυράννους και η τιμωρία τους θα είναι πιο φριχτή. Τα λόγια τού ποιητή υποδηλώνουν και μιαν άλλη θέση, που υποκρύπτει δεοντολογική στάση και επιθυμία: ότι με παρόμοιο σκληρό τρόπο πρέπει να τιμωρούνται για τα εγκλή¬ματά τους οι τύραννοι όλων των εποχών. Οι σύγχρονοι τύραννοι, που υφαρπάζουν την ψήφο με ψέματα και επιβάλλουν την εξουσία τους καταπατώντας τις πολιτικές ελευθερίες και στερώντας τον λαό από βασικά δικαιώματά του.
Κι επειδή σήμερα πολλοί κυβερνητικοί βουλευτές διαμαρτύρονται για τις αντιδράσεις τού ελληνικού λαού, ξεχνούν ότι με την ανοχή τους ή την απροκάλυπτη στήριξή τους σε σειρά αντικοινωνικών μέτρων, αγνόησαν επιδεικτικά τούς εκλογείς τους, δηλαδή τους ψηφοφόρους τους, που τους λένε να αποφασίσουν διαφορετικά από την κομματική γραμμή. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς τούς βουλευτές, που κάνουν τους ειδήμονες περί την αρχαία ελληνική γραμματεία, τονίζουν ότι με τις αντιδράσεις του κόσμου καταπατάται η δημοκρατία, η οποία είναι ένα ελληνικό δημιούργημα των προγόνων μας, προσφορά στην ανθρωπότητα!
Δεν τα ξέρουν όμως καλά οι κυβερνητικοί εθνοπατέρες! Τους υπενθυμίζω λοιπόν ότι στο κείμενο τού Ανδοκίδου «Περί των μυστηρίων» (97,1 - 98,6) αναφέρονται, μεταξύ άλλων, τα εξής: Να ορκισθούν όλοι οι Αθηναίοι, σύμφωνα με τις καθιερωμένες τελετές, κατά φυλές και κατά δήμους, ότι «θα σκοτώσουν και με τα λόγια και με τα έργα και με την ψήφο τους, και με το ίδιο τους το χέρι αν μπορούν, όποιον θα προσπαθούσε να καταλύσει την αθηναϊκή δημοκρατία! (κτενώ και λόγω και έργω και ψήφω και τη εμαυτού χειρί, αν δυνατός ω, ος αν καταλύση την δημοκρατίαν την Αθήνησι). Εννοείται ότι και τα λόγια αλλά και η ψήφος τού αθηναίου πολίτη είναι «πολιτικό όπλο», με το οποίο θα φονεύσει τον καταλύοντα την δημοκρατική νομιμότητα. Αλλά ο αρχαίος όρκος καταλήγει και σε ακόμη πιο αποτρόπαιες, σύμφωνα με την σύγχρονη πολιτική αισθητική, πράξεις. Μιλάει για αίμα (κτενώ)! Φρικτή διαπίστωση, που πρέπει να την έχουν στο μυαλό τους οι σύγχρονοι ιθύνοντες ως πολιτική παρακαταθήκη τών αρχαίων Αθηναίων, των δημιουργών τής δημοκρατίας, αλλά και ως έναν αστάθμητο παράγοντα, που οι ίδιοι όμως θα έχουν πυροδοτήσει με την αλαζονική συμπεριφορά τους και την άρνηση παραδόσεως της εξουσίας!
Ο όρκος ομιλεί επίσης σαφώς για δήμευση των περιουσιών τών καταπατούντων την δημοκρατία και απόδοση των μισών στον φονιά αυτών […και τα κτήματα τού αποθανόντος πάντα αποδόμενος αποδώσω τα ημίσεα τω αποκτείναντι, και ουκ αποστερήσω ουδέν). Καταργεί ακόμη όλους τους νόμους και τις συμφωνίες που είναι αντίθετοι προς τον δήμο και έχουν υπογραφεί από αυτούς (Οπόσοι δε όρκοι ομώμονται Αθήνησιν ή εν τω στρατοπέδω ή άλλοθι που ενάντιοι τω δήμω τω Αθηναίων, λύω και αφίημι).
Ας μελετήσουμε λοιπόν περισσότερο τούς προγόνους μας, ας διδαχθούμε από τα επιτεύγματά τους, ας προβληματισθούμε από τα λάθη τους, και κυρίως ας σταματήσουμε να τους χρησιμοποιούμε ως επιχείρημα για να καλύψουμε τα δικά μας λάθη. Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, διότι ο λαός είναι κυρίαρχος και μόνο αυτός μπορεί να δώσει την λύση μέσω εκλογών. Αν όμως κάποιοι δεν του το επιτρέψουν και οι πολίτες μετατραπούν σε όχλο και μάζα, πολύ φοβούμαι ότι οι εξελίξεις θα είναι ανεξέλεγκτες και την ευθύνη θα την έχουν αποκλειστικά οι ανεύθυνοι «υπεύθυνοι» κυβερνήτες τής Ελλάδος!

ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΟΡΕΣ ΑΛΛΑ Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

«Αντίσταση» και «Αντικατάθλιψη»


Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου
Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου
Ιστορικού – Συγγραφέως
Αντιπροέδρου τού Συνδέσμου τών Απανταχού Λακώνων «Ο ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ»


Επειδή μετά την ψήφιση του "Μνημονίου 2" παρουσιάσθηκαν πολλοί "εθνοπατέρες" που μίλησαν για "απόφαση - σταθμό", που έδωσε ανάσα στην Ελλάδα, σώζοντάς την από την ανεξέλεγκτη χρεωκοπία, θέλησα να γράψω κάποιες σκέψεις μου γι’ αυτούς και τις πράξεις τους.
Πρώτα απ’ όλα "μνημόνιο" (memorandum) είναι το υπόμνημα. Η λέξη έχει σχέση με την μνήμη, την υπενθύμιση και το "μνήμα". Αυτό πρέπει να το θυμούνται αναλογικά, διότι είναι βέβαιον ότι στο τέλος η πράξη τους και κατ’ επέκτασιν οι ίδιοι, θα μείνουν μία ασήμαντη κουκίδα στην πορεία τής ιστορικής μνήμης.
Δεύτερον για να υπάρξει ένας λογικός ειρμός πρέπει να εξηγήσω την διαφορά μεταξύ "πολιτικού" και "πολιτικάντη", διαφορά που δείχνει και το μέγεθος τής "εθνικής προσφοράς". "Πολιτικός", λοιπόν, είναι ο σχετικός με την διοίκηση των κοινών, το πρόσωπο που έχει ως κύρια ασχολία του τα δημόσια πράγματα. "Πολιτικάντης" από την άλλη είναι το επιτήδειο άτομο στο να εκμεταλλεύεται πολιτικές καταστάσεις ή γνωριμίες για προσωπικά του οφέλη.
Αυτό που είναι τραγικό είναι ότι ο πολιτικάντης θεωρεί τον εαυτό του πιο έξυπνο από τους ψηφοφόρους, χωρίς κανείς να του έχει δώσει αυτό το δικαίωμα! Ο πολιτικός, ο οποίος εξελέγη βουλευτής, οφείλει να λαμβάνει υπ’ όψιν του όχι μόνο τους ψηφοφόρους του με την στενή έννοια τής κομματικής πελατείας αλλά και γενικώτερα τους πολίτες, οι οποίοι δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από αυτούς και τους ψήφισαν, διότι τους πίστεψαν. Υπάρχουν περιπτώσεις, όπου μία απόφαση τού βουλευτή δεν επηρεάζει και τόσο την ζωή τών πολιτών. Σε άλλες όμως περιπτώσεις συμβαίνει εντελώς το αντίθετο. Και όταν ένα γεγονός, που συνδέεται με μία απόφασή τού βουλευτή, έχει επίδραση στην ζωή τής ανθρώπινης κοινωνίας, τότε μετατρέπεται αυτομάτως σε ιστορικό γεγονός! Το "Μνημόνιο 2", καθώς και η δανειακή σύμβαση και οι εφαρμοστικοί νόμοι, που το συνοδεύουν, μετατρέπουν την ζωή τού έλληνα σε απόλυτη εξαθλίωση. Αποτελεί, επομένως, ένα γεγονός, που μετατρέπεται σε εν δυνάμει ιστορικό γεγονός με την ψήφισή του από τους βουλευτές!
Κι επειδή αυτοί οι κύριοι νομίζουν ότι είναι στο «απυρόβλητο» με τα νομικά τεχνάσματα (τερτίπια) απαλλαγής τους και παραγραφής τών αξιόποινων πράξεών τους, που οι ίδιοι έχουν ψηφίσει για τους εαυτούς τους, τους πληροφορώ ως ιστορικός δύο πράγματα και όσοι εξ αυτών είναι ιστορικοί ή έχουν ασχοληθεί με την ιστορία θα το καταλάβουν ιδιαίτερα! Πρώτον, στην ιστορία κυριαρχεί το απρόβλεπτο και, δεύτερον, οι νόμοι σύμφωνα με τον Μοντεσκιέ και το έργο του «το πνεύμα τών Νόμων» διαμορφώνονται ανάλογα με τις συνθήκες ζωής και τις ανάγκες τών κοινωνιών! Αυτά τα δύο σημαίνουν εν ολίγοις ότι με ένα απρόβλεπτο γεγονός π.χ. μία εξέγερση, που πιθανόν να φέρουν τα συνεχή φιλομνημονιακά μέτρα και τα χαράτσια, μπορεί να δημιουργηθεί μία νέα δυναμική, ένα άλλου είδους Δίκαιο, να αλλάξουν οι νόμοι, διότι άλλαξαν οι συνθήκες και οι ανάγκες, να καταργηθεί η παραγραφή, να γίνει άρση της με αναδρομική ισχύ (ιδιαίτερα προσφιλής όρος στους φιλομνημονιακούς, μιας και όλα τα μέτρα έχουν αναδρομική ισχύ), όπως έγινε προσφάτως για πολύ ευτελέστερα αδικήματα στην Αγγλία, και οι υπερόπτες, που αποφάσισαν για λογαριασμό τού ελληνικού λαού, ερήμην αυτού, να βρεθούν στο ειδικό δικαστήριο με ό,τι αυτό συνεπάγεται!
Αυτά τα γράφω, διότι βλέπω ότι ο σύγχρονος πολιτικός, έχει μετατραπεί σε πολιτικάντη, ενδιαφέρεται μόνο για την καρέκλα του και δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του τον άνθρωπο, τον κεντρικό δηλαδή πυρήνα δημιουργίας τής πολιτικής, μιας και οι άνθρωποι, οι πολίτες, αποτελούν την πόλη, με αποτέλεσμα να είναι καταδικασμένος σε αποτυχία. Αυτοί που ψήφισαν το «ναι», στην μνημειώδη υποτελειακή συνεδρίαση, μου θυμίζουν τον Κρέοντα στην «Αντιγόνη» τού Σοφοκλέους, ο οποίος θεωρούσε ότι τα ήξερε όλα, όπως και οι «γ(δ)ιαβολ-ψηφίσαντες» και θεωρούσε τον εαυτό του πιο έξυπνο και πιο ηθικό κι από τους θεούς, διαπράτοντας τοιουτοτρόπως ύβριν. Ο Αίμων, ο γυιός του τού λέει ότι «η πόλη δεν ανήκει σε έναν» (πόλις γαρ ουν εσθ’ ήτις ανδρός εσθ’ ενός – στ. 737). Ο Κρέων αντιπροτάσσει την πεποίθησή του με ρητορική γι’ αυτόν ερώτηση: «Δεν θεωρείται η πόλη ότι ανήκει στον άρχοντα;» (ου τού κρατούντος η πόλις νομίζεται; - στ. 738) και ο Αίμων αποκρίνεται όχι μόνο στον πατέρα του αλλά και στον σημερινό αντιπρόεδρο και υπουργό οικονομικών και τους συνμνημονιοψηφίσαντες, που έλεγαν ότι «άλλο να χρεωκοπήσει η χώρα και άλλο ο λαός»! Η απάντηση τού Αίμωνος πρέπει να γίνει επιγραφή και να μπει σε όλα τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και κυρίως στην Βουλή σε προμετωπίδα: «Ωραία βέβαια εσύ θα κυβερνούσες μόνος σου μια έρημη πόλη» (καλώς ερήμης γ’ αν συ γης άρχοις μόνος – στ. 739)!
Προηγουμένως η Αντιγόνη έχει πει κι άλλα για τα φοβικά σύνδρομα που δημιουργεί η εξουσία: "όλοι αυτοί θα ομολογούσαν ότι σε όλους αυτούς θα άρεσε τούτο, εάν δεν τους έκλεινε το στόμα ο φόβος" (τούτοις τούτο πάσιν ανδάνειν λέγοιτ’ αν, ει μη γλώσσαν εγκλήοι φόβος – στ. 504-505). Το ίδιο γίνεται σήμερα με την προσπάθεια κατατρομοκρατήσεως απλών οικογενειαρχών διαδηλωτών, όπου τα χημικά τούς αποτρέπουν από αυτό που υπάρχει στο DNA τους από την αρχαία εποχή. Την διεκδίκηση τής ελευθερίας τους και τών δικαιωμάτων τους! Η φωνή τών πολιτών λοιπόν είναι αυτή που θα καθορίσει την πορεία ενός έθνους και αυτήν οφείλουν να ακούν οι πολιτικοί.
Είχαμε πει σε προηγούμενο άρθρο μας ότι σε περιόδους ασφυκτικής πίεσης, την ιστορία την γράφουν πάντοτε τα ΟΧΙ! Το «Μολών Λαβέ» τού Λεωνίδα, είναι στην ιστορία 2500 χρόνια τώρα και θα είναι ες αεί. Όταν οι τούρκοι ήσαν προ των πυλών τής Κωνσταντινουπόλεως και εζητήθη από τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο να παραδώσει την Πόλη και να διασωθεί ο ίδιος και η εξουσία του, η ελληνική ψυχή μίλησε υπερήφανα και είπε: «το δε την πόλιν σοι δούναι ουτ’ εμόν εστιν ουτ’ άλλου τών κατοικούντων εν ταύτη· κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα τής ζωής ημών» (Μιχαήλ Δούκα, «Ιστορία Τουρκοβυζαντινή», 39,1,16-18).
Ο πατριώτης Δημήτριος Υψηλάντης στις 12 Απριλίου τού 1826, στην Πιάδα τής Επιδαύρου και κατά την Γ΄ Εθνοσυνέλευση τών Ελλήνων, όταν επρόκειτο να υπογραφεί η πολυδιαφημισμένη «Πράξη της Υποτέλειας» (Act of submission) στους Άγγλους, (το αντίστοιχο δηλαδή μνημόνιο τής Επανάστασης) έκανε μία πράξη διαμαρτυρίας, στηλιτεύοντας τον ραγιαδισμό και την υποτέλεια. Και μεταξύ άλλων είπε: «Η Εθνική Συνέλευσις αποφασίζουσα να ζητήση την μοναδικήν μεσιτείαν τού εν Κωνσταντινουπόλει πρέσβεως της Αγγλίας δια να συμβιβάση την Ελλάδα με τους τυράννους της, παρεκτρέπεται από τα ιερά χρέη της και από τον προς ον όρον τής συγκροτήσεως της.» (Αντικαταστήσατε το όνομα τού Άγγλου πρέσβεως με αυτό τής Μέρκελ και έχετε την επανάληψη τού σεναρίου)... Και συνέχισε: «Ο λαός, κύριοι, τού οποίου παρρησιάζετε το πρόσωπον, δεν σας έδωκε πληρεξουσιότητα να καταργήσετε την εθνικήν και πολιτικήν ανεξαρτησίαν του, αλλά να την στερεώσετε, να την διαιωνίσετε.» Και κλείνει με την πεμπτουσία τής ελληνικής υπερηφάνειας και τού ελληνικού πατριωτικού ηρωϊσμού: «Τα μεγάλα έθνη και οι καλοί πατριώται φαίνονται εις τας κρίσιμους περιστάσεις τής πατρίδος των. Δούλος είν’ εύκολον να γένη τις, όταν θέλη. Αυθέντης είναι δύσκολον.» (σ.σ. Ακούμε τις τελευταίες ημέρες ότι οι βουλευτές τού δικομματισμού που έκαναν τα παλληκαράκια θέλουν να γίνουν «τής φακής» και ότι έρχονται να γλείψουν εκεί που έφτυσαν. Τους προτρέπω να μη το κάνουν! Ουδέν γελοιωδέστερον τούτου υπάρχει!)
Είχαμε πει ακόμη για τον Ιωάννη Μεταξά, που είχε δύο ώρες για να απαντήσει στον Γκράτσι, αν θα υποδούλωνε την Ελλάδα. Και είπε ΟΧΙ, διότι ως μέλος τού ελληνικού λαού για τον οποίον πονούσε και εργαζόταν αφουγκράσθηκε την πεποίθησή του. Και δικαιώθηκε!
Το ίδιο έκανε και ο αείμνηστος Πρόεδρος τής Κύπρου, ο ΕΛΛΗΝΑΣ Τάσσος Παπαδόπουλος. Σήμερα, που από τα μυστικά έγγραφα απεκαλύφθη η προπαγάνδα, που προωθούσε το «σχέδιο Αννάν», καθώς και πόσοι δημοσιογράφοι (και όχι μόνο) είχαν εξαγορασθεί για να παίξουν το παιχνίδι τής κατατρομοκρατήσεως τού Κυπριακού Ελληνισμού, πόσα πολιτικά πρόσωπα είχαν εμπλακεί και τι προβλέψεις είχαν γίνει, θα τρελαθούμε από τις ομοιότητες. Σήμερα μας δημιούργησαν ψευτοδιλήμματα τού τύπου «αν δεν υπογράψουμε, θα πτωχεύσουμε, δεν θα έχουμε μισθούς, συντάξεις, πετρέλαιο, φάρμακα κ.λπ.». Τότε υπήρχαν τα ψευτοδιλήμματα τού τύπου «αν δεν ψηφισθεί το σχέδιο Αννάν, η Κύπρος θα διχοτομηθεί, θα χαθεί οικονομικά, θα καταστραφεί, θα...θα...θα»! Ο Τάσσος Παπαδόπουλος όμως έκανε δημοψήφισμα, διότι άκουσε την φωνή τών Κυπρίων Ελλήνων, τού λαού του! Και είπε στο διάγγελμά του, δακρύζοντας, με σθένος ψυχής: «Εγώ παρέλαβα Κράτος, δεν θα παραδώσω κοινότητα»! Και ο λαός που τον εμπιστεύθηκε, στο δημοψήφισμα τον δικαίωσε και είπε ΟΧΙ! Και η Κύπρος ευημερεί, είναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι αυτάρκης, βγάζει πετρέλαιο, κάνει στρατηγικές συμμαχίες, γράφοντας στα παλιά της τα παπούτσια την «γιγάντισσα» Τουρκία, που οι ελλαδίτες πολιτικάντες τρέμουν, και τόσα άλλα!
Κανείς λοιπόν δεν έδωσε το δικαίωμα στους υπερόπτες βουλευτές, που κατά κύριο λόγο, ως πολιτικάντες, κοιτούν την μεσομακροπρόθεσμη πολιτική επιβίωσή τους και εξασφάλιση τής καρέκλας τους, να γράψουν στα παλαιότερα τών υποδημάτων τους, εάν έχουν, τον ελληνικό λαό, να μην αποταθούν με θάρρος και ανδρισμό σε αυτόν, να μην εξηγήσουν τα πράγματα με ειλικρίνεια, αλλά μόνο να τον τρομοκρατήσουν και να τον εξαθλιώσουν με το «δόγμα τού Σοκ»! Οι ατάκες τών ψευτοδιλημμάτων τους ήσαν: «Επώδυνα μέτρα ή περισσότερο επώδυνα μέτρα». Η διαπραγμάτευση με σθένος ανύπαρκτη. Το «επικρατέειν ή απολλύσθαι» άγνωστο. Η διεκδίκηση των οφειλομένων αποζημιώσεων κατά το κοινώς λεγόμενον «γαργάρα». Ο Κώστας Καρυωτάκης, όμως, στις «Υποθήκες» του προφητικά γράφει σχετικά με αυτούς: «Κράτησε κάποιον τόπο μυστικό, στον πλατύ κόσμο μια θέση. Όταν οι άνθρωποι θέλουν το κακό, τού δίνουν όψη ν’ αρέσει. Του δίνουν λόγια χρυσά, που νικούν με πειθώ τους το ψέμα, όταν οι άνθρωποι διαφιλονικούν την σάρκα σου και το αίμα!»
Ε λοιπόν όχι. Είμαστε ο Ελληνικός ΛΑΟΣ. Οι πραγματικοί πατριώτες! Ο Έλληνας είναι η πηγή και η βάση για κάθε αναγέννηση! Γι’ αυτό τα συνθήματά μας πρέπει να είναι πλέον: «Αντίσταση» και «Αντικατάθλιψη»! Ας τα κάνουμε λοιπόν βίωμά μας με την αρωγή τών στίχων τής Έλλης Γιαννοπούλου: «Μη πεις πως μας τελείωσε το Κλέος... Πως γεννηθήκαμε σε λάθος εποχή... Οι Έλληνες δεν φεύγουν απ’ το Χρέος, όσο η θάλασσα κι ο ήλιος είναι εκεί...»!

Ο ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ .Σήμερα και αύριο

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου
Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου
Ιστορικού – Συγγραφέως
Αντιπροέδρου τού Συνδέσμου τών Απανταχού Λακώνων «Ο ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ»


«Μπάρμπα Γιάννη Μακρυγιάννη, πάρε μαύρο γιαταγάνι κι έλα στην ζωή μας πίσω, το στραβό να κάνεις ίσιο» λέει σ’ ένα τραγούδι του ο Νίκος Γκάτσος. Και πράγματι η παρουσία και η ανάδειξη τής προσωπικότητος τού Μακρυγιάννη και των λόγων του, σήμερα είναι περισσότερο επιτακτική από ποτέ!
Το να προβάλλω εξ αρχής την ζωή και την δράση τού Μα¬κρυγιάννη σαν πλατωνικό υπόδειγμα, καλύπτει κι’ έναν άλλο σκοπό. Όχι ότι άλλοι, πολύ αξιόλογοι και ενδεδει¬γμένοι, πού ασχολήθηκαν με την σημαντικώτερη αυτή νεοελληνική μορφή, δεν την ετοποθέτησαν στο βάθρο που έπρεπε, αλλά παρασυρμένοι από την απειρία τών εκδηλώσεων τής δραστηριότητάς της, δεν έθεσαν το ερώτημα, πού διετύπωσε ο Βλαχογιάννης, ότι δηλαδή «γεννάται απορία μεγάλη, πώς άνθρωπος τόσον απλούς το ήθος και τον νουν, στερούμενος παντελώς παιδείας οιασδήποτε, μόλις δε μα¬θών δι’ αδεξίας χειρός να χαράττη και συνδέη εις συλλαβάς τα γράμματα τού αλφαβήτου, πώς εφαντάσθη εαυτόν ικανόν να καταστρώση επί του χάρτου εκθεσιν τόσον λεπτομερή, εκτεταμένην και αρτίαν, όχι μόνον περί των ιδίων πράξεων, αλλά και περί πλεί¬στων άλλων συγχρόνων γεγονότων, εν συνοχή λογική και εν συγ¬γραφική ενότητι τόσον τελεία, οποία η εν τω έργω τούτω του ρηθέντος στρατηγού…»

Και πράγματι! Τα λόγια τού Μακρυγιάννη είναι καθοριστικά και οι θαρραλέες απαντήσεις του στους ξένους διαχρονικές! Σήμερα μάλιστα, με τις ταπεινώσεις που δεχόμαστε από τους ευρωπαίους είναι πλέον επιτακτικό να γνωρίζουμε τα λόγια αυτά… Ας θυμηθούμε λοιπόν κάποια ιδιαίτερα σημαντικά! Λίγο μετά την δολοφονία τού Καποδίστρια, γαλλικός στρατός αφοπλίζει τους γύρω από το Ναύπλιο Έλληνες αγωνιστές. Παίρνουν και τον οπλισμό τού Μακρυγιάννη. Κι αυτός λέει στον διοικητή: «Τί σας έκαμε αυτό τ’ όνομα τών Έλλήνων εσάς των γενναίων αντρών τής Ευρώπης, εσάς των προκομμένων, εσάς των πλούσιων. Όλοι οι προταγμένοι άν¬τρες των παλαιών Ελλήνων, οι γενναίοι όλης της άνθρωπότης, ο Λυκούργος, ο Πλάτων, ο Σωκράτης, ο Αριστείδης, ο Θεμιστο¬κλής, ο Λεωνίδας, ο Θρασύβουλος, ο Δημοσθένης και οι επίλοιποι πατέρες γενικώς τής άνθρωπότης κοπίαζαν και βασανίζονταν νύχτα και ημέρα μ’ αρετή, με ’λικρίνεια, με καθαρό ενθουσιασμό να φωτίσουνε την άνθρωποτη και να την αναστήσουν να ’χη αρετή και φώ¬τα, γενναιότητα και πατριωτισμό. Όλοι αυτήνοι οι μεγάλοι άντρες τού κόσμου κατοικούνε τόσους αιώνες στον Άδη σ’ έναν τόπο σκο¬τεινό και κλαίνε και βασανίζονται για τα πολλά δεινά οπού τραβάγει ή δυστυχισμένη μερική πατρίδα τους η Ελλάς, έσβησε τ’ όνομά της. Αυτήνοι δεν τήραγαν να θησαυρίσουμε μάταια και προσωρι¬νά, τήραγαν να φωτίσουν τον κόσμο με φώτα παντοτινά. Έντυσαν τους ανθρώπους αρετή, τους γύμνωσαν από την κακή διαγωή· και τοιούτως θεωρούσαν γενικώς την ανθρωπότη και γένονταν δάσκαλοι τής αλήθειας. Κάνουν και οι μαθηταί τους οι Ευρωπαίοι την αντα¬μοιβή στους απογόνους εμάς — γύμναση της κακίας και παραλυ¬σίας. Τέτοι’ αρετή έχουν, τέτοια φώτα μάς δίνουν. Μια χούφτα απόγονοι εκεινών των παλαιών Ελλήνων χωρίς ντουφέκια και πολεμοφόδια και τ’ άλλα τ’ αναγκαία τού πολέμου ξεσκεπάσαμε την μάσκαρα τού Σουλτάνου, οπούχε στο πρόσωπό του κι έσκιαζε τον μεγάλο Ευρωπαίο...».
Αυτά, αγαπητοί φίλοι είναι υπερήφανα ελληνικά λόγια! Λόγια άνωθεν υπαγορευθέντα, που τα έκανε πράξη ο αγράμματος Ρουμελιώτης. Θείες εντολές, όμως, δεν εκτελούσε και όταν σύστησε σε δύο στρατιώτες, πού ’θελαν να πουλήσουν σ’ ευρωπαίους δύο αρχαία αγάλματα, να μη το κάνουν, όχι για χίλια ούτε για δέκα χιλιάδες τάλληρα, λέγοντάς τους το περί¬φημο εκείνο «γι’ αυτά πολεμήσαμε»; Δεν αποδεικνύει κι αυτό το γεγονός, το ψυχολογικό βάθος τής προσωπικότητας αυτής;
Κι όταν έστειλε στην Οθωνική Αντιβασιλεία αναφορά, ότι παραιτείτο τού μισθού του, αν και ήταν φτωχός, για να δοθεί αυτός στους αγωνιστές και τις χήρες και τα ορφανά πού πέθαιναν της πείνας, αποφασίζοντας να δικαιώσει τους αδικημένους, («επαμύνειν τοις αδικουμένοις» όπως έλεγε και ο αρχαίος Περικλής), δεν έδειχνε αυτό μια έμπρακτη άσκηση πολιτικής αρετής και ανθρωπιάς; Α¬κόμη περισσότερο πού γι’ αυτή την εκδήλωση καταδιώχθηκε.
«Την καταφρόνεσι την ’στάνομαι» έλεγε βαρύθυμος, όταν αναγ¬κάσθηκε να εγκαταλείψει το Παλάτι, επειδή, ύστερα από ραδιουρ¬γίες, δεν παρουσίασαν αυτόν και τους άλλους καπετανέους στον Όθωνα, στην τελετή τής ενηλικιώσεώς του. Ποιός τού ενέπνευσε μια τέτοια έννοια της αξιοπρέπειας;
Εκεί, όμως, όπου η «αιδώς και δίκη» ανευρίσκει την αυθεντική ύπαρξή της σε ανθρώπινη ψυχή, είναι στα όσα είπε ο Μακρυ¬γιάννης στον Γάλλο περιηγητή Μαλέρμπ, πού, μαζί με την συνέντευ¬ξη που του πήρε, τόλμησε ν’ αναφέρει ότι τους Έλληνες τούς βλά¬πτει ή μεγάλη τους προσήλωση στην θρησκεία. Ας τον ακούσουμε πάλι: «Όσο να καταστρέψη την αρετή, δεν σώνεται• ότι χωρίς αρετή και θρησκεία δεν σκηματίζεται κοινωνία, ούτε βασίλειο. Και πράμα τζιβαϊρκόν, πολυτίμητο, όπου το βαστήξαμεν εις την τυρα¬γνία του Τούρκου, δεν το δίνομε τώρα, ούτε τα καταφρονούμεν οι Ελληνες. Η ευγενεία σου απαρατιέσαι από την θρησκείαν σου; Κι αν γυρίσω εγώ και οι άλλοι, πώς θα μας θεωρήσης τίμιους ανθρώπους εσύ ο τίμιος; Και τί έχεις εσύ για μένα τί δοξάζω εγώ; Και γιατί να φροντίζω εγώ για σένα τί δοξάζεις; Ο Θεός ας θεωρήση του κάθε ενού τη γνώμη, είναι φροντίδα αυτηνού...».

Είναι αναγκαίο να ξέρει κάποιος πώς αυτός, πού δοκίμασε όλους αυτούς τούς εξευτελισμούς, ήταν εκείνος πού σε μια κρίσιμη στιγμή τού Αγώνα, άφησε όλη την δύναμη τής ψυχής του ν’ απαθανατίσει την ε¬θνική περηφάνεια και την αλύγιστη πίστη τού Γένους με τον ανό¬θευτο Λόγο, πού τον επικύρωσε η σφραγίδα τού ηρωϊσμού του! Είναι ανάγκη να ξανακούσουμε την γνωστή, μα και θρυλική, απάντηση, πού έδωσε στον Γάλλο ναύαρχο Ντεριγνύ, όταν είπε στον Μακρυγιάννη πως η οχύρωση, που έκανε στους Μύλους τ’ Αναπλιού, δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τις χιλιάδες τού στρατού τού Ιμβραΐμ: «Είναι αδύνατες οι θέσες κι εμείς. Όμως είναι δυνατός ο Θεός που μας παραστέκει, και θα δείξουμε την τύχη μας σ’ αυτές τις θέ¬σες τίς αδύνατες. Κι’ αν είμαστε ολίγοι στο πλήθος τού Μπραΐμη, παρηγοριόμαστε μ’ έναν τρόπο· ότι ή τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος παλαιάθε και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν. Και όταν κάνουν αυτήνη την απόφαση, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν. Ή θέση όπου είμαστε τώρα είναι τοιούτη. Και θα ιδούμε την τύχη μας οι αδύνατοι με τους δυνατούς».
Θεώρησα αναγκαίο να επικαλεσθώ αυτά τα λόγια τού Μακρυγιάννη, όχι, βέβαια, για να ισχυροποιήσω την πατριωτική του προσφο¬ρά, πού είναι μια άλλη εξ ίσου εκπληκτική πλευρά τής προσωπικό¬τητάς του, αλλά για να φωτίσω από μια άλλη σκοπιά την αμετάτρεπτή του απόφαση να υπηρετήσει, μέχρι την τελευταία του πνοή, το κάθε ιδανικό πού φυτρώνει στις ανώτερες φύσεις. Κι ακόμη, για να ζυγίσω και να παραβάλω με προσοχή το ειδικό βάρος και την απόσταση τών πάντοτε λίγων Μεγάλων από τους πάντοτε πολ¬λούς Μικρούς. Το γιατί, τώρα, ή Πρόνοια τού Κόσμου δικαιώνει και φθάνει ν’ αποθεώνει τους λίγους πού θυσιάζονται κι όχι τους πολλούς πού προτιμούν να θυσιάζουν άλλους, αυτό μας το προσφέ¬ρουν να το νιώσουμε όσοι, σαν τον Μακρυγιάννη, δικαίωσαν την επίγεια παρουσία τους!